Toplumsal Cinnet Anlarında Uzaklarda Olmak
Mart 2016
Ülkede böylesi can yakan olaylar olurken uzaklarda olmak, bi yandan diğerleriyle beraber acıyı paylaşamadığın için duyduğun suçluluk, bir yandan da en azından daha güvenli ve huzurlu bir yerde yaşama olanağın olduğu için duyduğun şanslılık. Böyle zamanlarda bu ikisi sürekli olarak birbiriyle didişme halinde. Benim gibi de pek çok insan var biliyorum.
Bir arkadaşım şöyle demiş: Bu ülkeyle olan ilişkim beni sevmeyen bir sevgilinin umutla beni sevmesini beklemek gibi bir şey. Benim hissettiğimse o sevgiliyi başka biriyle aldatıyor olduğum, hem de beni hiç bir zaman can-ı gönülden sevmeyeceğini bildiğim biriyle. Her zaman hayatındaki ikinci kadın olacağımı bile bile biriyle olmak gibi bir şey. Ama bana çok daha iyi davranıp el üstünde tuttuğu bir gerçek. Tenhalarda ırzıma geçip, kalabalıklarda bombalamayacak bir sevgili. Bir şeye karşı çıktığımda susturup ağzıma gözüme biber gazı sıkarak bana işkence etmeyecek bir sevgili. Onu da seviyorum elbet, ama yine de ilk göz ağrımı sevmek gibi değil.
Yurt dışında yaşayan arkadaşların en büyük ihtiyacı konuşmak, içini dökmek ve anlaşılmak, hatta haykırmak, sokaklara çıkıp bağıra bağıra anlatmak. Hayır bu benim ülkem değil, böyle değildi, böyle değildik, böyle değiliz diye birilerine anlatabilmek. Dünyanın dört bir tarafında herkesin söylediği aynı şey: iş yerine gittim ve bir allahın kulu da sormadı ülkende neler oluyor diye, çünkü biz Paris değiliz. Olur böyle şeyler.
Aynı dertten yanarken, ben bi girişimde bulunayım da konuyu açayım dedim. Açmamla supervisorumun ‘birileriyle konuşmaya ihtiyacın varsa biliyorsun burada ‘counsellor’lar (danışman) var seni dinleyecek’ demesi bir oldu. İki dakka dur da, sen dinle!
Olanları kabullenip de ‘councellor’ a gitmek istemiyorum ben; haykırmak istiyorum! Counsellor napacak? Dünyandan bi haberi olmayan genç bi kız bön bön dinleyip 'of bitirse de yemeğe çıksam' diye saatine bakacak. Anlayabilir mi ki halimden?
Şu an deseler ki, tek şansın var nerde olmak isterdin? ODTÜde U3’ün önündeki cenazede olmak ve herkesle birlikte hüngür hüngür ağlayabilmek isterdim.
Mutluluklar yarım kaldığı gibi üzüntümüzü bile tam yaşayamıyoruz s.kt..min gurbetinde.
Ülkede böylesi can yakan olaylar olurken uzaklarda olmak, bi yandan diğerleriyle beraber acıyı paylaşamadığın için duyduğun suçluluk, bir yandan da en azından daha güvenli ve huzurlu bir yerde yaşama olanağın olduğu için duyduğun şanslılık. Böyle zamanlarda bu ikisi sürekli olarak birbiriyle didişme halinde. Benim gibi de pek çok insan var biliyorum.
Bir arkadaşım şöyle demiş: Bu ülkeyle olan ilişkim beni sevmeyen bir sevgilinin umutla beni sevmesini beklemek gibi bir şey. Benim hissettiğimse o sevgiliyi başka biriyle aldatıyor olduğum, hem de beni hiç bir zaman can-ı gönülden sevmeyeceğini bildiğim biriyle. Her zaman hayatındaki ikinci kadın olacağımı bile bile biriyle olmak gibi bir şey. Ama bana çok daha iyi davranıp el üstünde tuttuğu bir gerçek. Tenhalarda ırzıma geçip, kalabalıklarda bombalamayacak bir sevgili. Bir şeye karşı çıktığımda susturup ağzıma gözüme biber gazı sıkarak bana işkence etmeyecek bir sevgili. Onu da seviyorum elbet, ama yine de ilk göz ağrımı sevmek gibi değil.
Yurt dışında yaşayan arkadaşların en büyük ihtiyacı konuşmak, içini dökmek ve anlaşılmak, hatta haykırmak, sokaklara çıkıp bağıra bağıra anlatmak. Hayır bu benim ülkem değil, böyle değildi, böyle değildik, böyle değiliz diye birilerine anlatabilmek. Dünyanın dört bir tarafında herkesin söylediği aynı şey: iş yerine gittim ve bir allahın kulu da sormadı ülkende neler oluyor diye, çünkü biz Paris değiliz. Olur böyle şeyler.
Aynı dertten yanarken, ben bi girişimde bulunayım da konuyu açayım dedim. Açmamla supervisorumun ‘birileriyle konuşmaya ihtiyacın varsa biliyorsun burada ‘counsellor’lar (danışman) var seni dinleyecek’ demesi bir oldu. İki dakka dur da, sen dinle!
Olanları kabullenip de ‘councellor’ a gitmek istemiyorum ben; haykırmak istiyorum! Counsellor napacak? Dünyandan bi haberi olmayan genç bi kız bön bön dinleyip 'of bitirse de yemeğe çıksam' diye saatine bakacak. Anlayabilir mi ki halimden?
Şu an deseler ki, tek şansın var nerde olmak isterdin? ODTÜde U3’ün önündeki cenazede olmak ve herkesle birlikte hüngür hüngür ağlayabilmek isterdim.
Mutluluklar yarım kaldığı gibi üzüntümüzü bile tam yaşayamıyoruz s.kt..min gurbetinde.
Yorumlar