Turuncu Balık
1. Bölüm: Bir zaman
Sabahın serinliğinde, çimlerdeki buz tutmuş bir çiğ tanesiyim ben. Gökyüzünden buraya düşene dek oluştu bedenim. Eskiden kocaman, mavi -ama hiçbir insanoğlunun tanımlayamayacağı güzellikte bir mavi-, masmavi bir bulutun parçasıydım. Anne bulutun milyonlarca yavrusundan biriydim ben de.
Anne bulut bir gün güneşe gider ve şahane bir kırmızı şarap alır ondan; içenlerin içini güneş gibi ısıtan, yanaklarını pembeleştiren ve tüm güzellikleri, çirkinlikleri aydınlatan, yani tüm gerçekleri gözler önüne seren bir şarap. Kırmızı şarap aslında güneşin bir parçasıdır; her gün damla damla hayatımıza yayılan, fazlası başımızı döndüren, tüm saklanmışlıkları ortaya çıkaran, karanlıkları aydınlatan.
Anne bulut bu şarabı içmek için gün ışığının kaybolmasını bekledi. Saklandıkları yerden ortaya çıkanların tekrar karanlığa gömülmesini ve şehre puslu soğuk havanın inmesini bekledi. Yorganının altına girdi ve sabırla gizemin evrenin her zerresine sinmesini izledi. Hani insan nasıl gün ışığında sıcak meydanlarda, sokaklarda güle oynaya güvenle yürürken, gelince soğuklar ve sisli geceler, sadece yorganının altında bulur aynı güveni ve sıcaklığı; anne bulut da geceyi bekledi yorganına sarılmak için. Eline telefonunu aldı ve baba bulutu aradı çekinerek.
Uzun bir bekleyişten sonra, baba bulut göklerde süzülerek geldi anne bulutun kapısına.
“Ey mavi göklerin en parlağı yumuşak beyaz tenlim
benimle dans eder misin?”
Anne bulut babayı içeriye aldı. Hiç konuşmadılar. Birlikte şarabı açtılar. İçtiler içtiler, içleri ısındı, yanakları pembeleşti, başları döndü ve birbirlerine sarılarak düştü kafaları yastığa. Birbirlerine sokuldular, koklaştılar, en gizli sırlarını birbirleriyle paylaştılar kelimelere gerek duymadan. Tüm evren bu iki bulutun sevişmesini izledi fondaki olağanüstü orkestra eşliğinde. İzleyenlerin gözleri kamaştı tüm bu şehvet duygularının hiçbir utanma olmaksızın dışarı vurulmasından çıkan parlaklıktan.
Dünyadakiler ise zavallı, hiç bir zaman bilemedi yukarıda olanları. Onlar orkestrayı gürültü sanıyor -malum, ses hızı, onca zaman da gelirken Mi’ler Fa oluyor, Sol’ler yok oluyor; insanoğlu tanrılar yukarıda kavga ediyor sanıyorken, sadece o güçlü sevişmenin ardından yeryüzüne dökülen sevinç yağmur taneleri biliyor bu efsanevi olayı. Ben de o milyonlarca yavrudan biriyim işte, anne bulutla baba buluttan üreyip şu an bir çim tanesinin üzerinde ‘çiğ tanesi’ olarak hüküm sürmekteyim.
2. Bölüm: Sonraki bir zaman
Gecenin karanlığında, buz gibi bir göldeki küçük turuncu bir balığın kanındaki bir damlacığım ben.Yanlış hatırlamıyorsam, çimlerin üzerinde donmuş bir çiğ tanesi olduğum gündü. Şarap doğdu -burası dünya, artık güneş demeyi öğrenmeliyim ona, aynı anne bulutla baba bulutun sevişme iniltilerine gök gürültüsü demeyi öğreneceğim gibi-, ne diyordum, güneş doğdu, biz eridik ve şiddetli bir rüzgar savurdu hepimizi yakındaki kocaman, soğuk ve derin göle. Göle düşmeden önce rüzgarla birlikte dansettik biraz üzerinde, nilüferlerin kokusunu duyumsayarak. O zaman dünyada hiç görmediğim bir şey fark ettim -zaten dünyaya geleli ne kadar olmuştu ki-. Suyun üzerinde güneşi, bulutu, ağaçları gördüm. Biraz bakındıktan sonra kendimi seçebildim ve el salladım sudaki aksime.
Bu göl, benim, kuşların, bulutların, kısacası her şeyin, tüm evrenin bir yansımasıydı. Gölün yansıması ayrı bir dünyaydı. Gün içerisinde güneşi yansıtan bu göl, geceleyin yıldızları ve ayı yansıtıyordu; herşey vardı içinde, kim baksa kendini görebilirdi. Şimdiye kadar kim baktıysa ona kendini göstermişti. Hiç aldatmamıştı. O zaman anladım bu gölün sihirli bir yer olduğunu. Oraya düşecek olduğuma sevindim. İçinde her şey var gibi görünen ama aslında hiçbir şey olmayan göl. Dünyada ise olay tam tersiydi. İçinde ağaçlar, bulutlar, kuşlar, kısacası her şey olan dünya. Ama insanlar onları göremiyor, çünkü hiçbir şeye bakmıyor. İnsansanız, aynalara bakarsınız, saçınızı, başınızı tarar aynayı bir kenara fırlatırsınız, gözünüz kendinizden başka bir şeyi görmez. Benim bulut annem, şarap içmeye bulut babayı çağırırken kendine nasıl çeki düzen verdi sanıyorsunuz? Aşağı, dünyadaki koca okyanuslara baktı da gördü kendi aksini ve takındı en güzel gülüşünü.
Rüzgarla dansımız sona ermiş, yer çekimine yenilmiş, düşüyorduk artık göle doğru. Karıştık hepimiz bu durgun gibi görünen ama hırçın, kasvetli göl sularına. Rengarenk balıkların, korkutucu yeşil yosunların ve yüzeydeki nilüferlerin arasından diplere süzülürken etraf bir anda kırmızılaştı ve ne olduğunu anlayamadan hava kabarcıklarının arasından kırmızının en yoğun olduğu bölgeye doğru büyük bir güçle çekildiğimi hissettim. Hani gece yatmadan önce ışıkları kapayınca her yer karanlık olur ve gözlerinizin alışması için biraz zaman gerekir ya, gözlerimin kırmızıya alışması için de bir süre beklemem gerekti. Bu bekleyiş sırasında kırmızı upuzun bir tünelin içinde bir yöne doğru sürüklendiğimi hissettim.
Sonradan, edindiğim arkadaşlarımdan öğrendiğime göre ağzı bir oltanın kancasına takılan bir balığın kanayan ağzından onun damarlarına girmiştim. Alyuvarlar, akyuvarlar gibi bir sürü arkadaşım olmuştu. Kalp senin, karaciğer benim, oradan oraya gezip günümü gün ediyordum. Yaşamım, bir asalağın başka bir canlının bilmem herhangi bir yerinde yaşayıp, ondan beslenmesine, onu sömürmesine benzemiyordu. Ben artık içinde bulunduğum balığın bir parçasıydım, damarlarındaki kanın bir damlacığıydım. Ben artık bir balıktım. Benim bildiklerim balığın bildikleriydi. Benim yaşadıklarım balığın yaşadıklarıydı. Bundan sonra ben artık bir çiğ damlası olmaktan çıkmış, bir balık olmuştum.
3. Bölüm
Ben, buz gibi bir gölde oradan oraya sürüklenen, acıkınca karnını doyuran, karnını doyururken çok dikkatsiz olup her türlü oltaya yem olan avare bir balığım. Rengim turuncu. Bunu söylemek çok kolay geliyor şimdi, ama rengimin turuncu olduğunu öğrenene kadar ne çok uğraştım. Bir balıktım, bunu biliyordum ama nasıl bir balıktım, neye benziyordum? Yüzgeçlerim nasıldı, gözlerim güzel miydi? Rengim neydi acaba? Bu soruların cevabını ararken, eskiden, bir çiğ tanesiyken başımdan geçenleri hatırladım. Gölün üzerinde rüzgarın gücüyle süzülürken kendime el salladığım günü hatırladım. Kendimi görüp kendime el sallamıştım. Göl üzerinde kendi yansımamı görmüştüm. Bunun üzerine hemen suyun üzerine çıkma planları yapmaya başladım. Herkese sordum, soruşturdum. Bu işi en güzel yapan yunuslarmış. Onlar gibi su üstüne fırlasam, takla atsam, suya düşerkenki o birkaç saniye içinde sudaki aksime bakma fırsatım olabilirdi. Martı Jonothan’ın kendini sürüden soyutlayıp, uçma çalışmalarını sürdürdüğüne benzer bir tempoyla ben de sudan fırlama çalışmalarına başladım. Önceleri suyun dışında hiç nefes alamadığımdan, kendimi çok kötü hissediyordum. Zamanla nefesimi tutmayı öğrendim. Bir-iki balık boyu, üç-dört balık boyu derken, fırlayıp bir takla atıp düşecek yüksekliğe erişmeyi başardım. Tabi bu arada sudaki yansımamda turuncu olduğumu da gördüm. Gördüm de ne oldu? Acaba diğer balıklar da beni turuncu mu görüyorlardı? Onlara turuncu olduğumu söylesem ve onlar da benim turuncu olduğumu onaylasalar da acaba onlar beni gerçekte mavi görüyorlarsa da, onlar maviye turuncu diyorsa? Kelimeler ne kadar doğruydu? Herkesin denizi farklıydı, herkesin ormanı farklı ve sanırım herkesin rengi de farklıydı. Görünüş aldatıcıydı. Herkes kendi bakış açısından görüyordu dünyayı.
Balıkların düşünmediğini, zaten her şeyi bildiklerini söylerler. Yalan. Bilmediğim öyle çok şey vardı ki.
Bundan sonra kendim gibi turuncu balıklar aramaya koyuldum. Bulduğum turuncu balıkların çoğu benden büyüktü, hem boyut olarak hem de yaşça. Biz balıklar da insanlar gibiyizdir, bizden çok büyüklerle ya da küçüklerle arkadaşlık kurmakta zorlanırız, yaşıtımız olsun isteriz. Bizden daha gösterişli, daha renkli, cinsi farklı balıklarla da iyi geçinemeyiz; hep bize benzeyen balıklar buluruz, kendi türümüzden, kendi rengimizden.
Bazılarıyla çok iyi arkadaş olup acayip eğleniyorduk, ama -dünyanın kuralı buymuş, büyük balık küçük balığı yer- hepsi de beni ısırmaya çalıştı. Farklı renkli balıklarla arkadaş olmayı bile denedim, onlarla da hiç anlaşamadım. Bazısı yüzmeyi sevmiyordu, bazısı hep okyanusun hayalini kuruyor, gölü hiç sevmiyor, bazısı ise beni sevemiyordu.
Yalnızdım. Kendi kendime hayaller kurup eğleniyordum. Bir gün yüzerken gölün kenarına pikniğe gelen bir aile gördüm. Suyun dibinden onları izledim. Yediler, içtiler, top oynadılar, eğlendiler. Sıra babayla oğlun balık tutmasına geldi. Karınları tok olduğuna göre, bu insanlar bunu zevk için yapıyordu. Yemleri çıkardılar, oltaya taktılar ve saldılar oltayı suya. Sonra başka bir olta çıkardılar. Dört beş tane ayrı ayrı oltayı kurdular gölün kenarına ve beklemeye başladılar. İnsanoğlunun ne kadar çakal olduğunu o zaman anladım. Onlar duygusuz ve adiydi. Onların aşk hayatı da böyle olmalıydı. Salarlardı dört beş yemi aşağıya, hangisi tutarsa. Arada bir kontrol ederlerdi iki çekip misinanın ucunu. Kıpırdanmaya başladı mı biraz bekler, kancanın iyice ağzına saplanması için zaman tanır, öyle çekerlerdi oltayı. Bazı balıklar insanlardan daha uyanıktır, yemi yiyip kaçarlar. Fakat insanoğlu asla pes etmezdi. Yeni bir yem takar oltaya, hemen diğerine koşardı.
Ben de bir gün balık tutmaya karar verdim. Gölün en uç kısmına gittim. Oradan salladım oltamı, olta karayı aştı, karşıdaki suya düştü. Başladım beklemeye. Bir sürü balık tuttum. Kimisiyle çok yakın arkadaş olduk, kimisiyle hiç anlaşamadık. Yanlış anlaşılmasın, hiçbir balığı öldürmedim ya da yemedim. Sadece yalnızlığımı ve sıkıntımı gidermekti amacım. İşin en zevkli yanı balıkları göremiyor olmamdı; tuttuktan sonra görüyor, muhabbet ediyordum. Olta kıpırdanmaya başladı mı hareketinden, yemi yiyiş tarzından, misinayı çekip bırakışından balıkların neye benzediğini, rengini, cinsini, boyutunu tahmin etmeye çalışıyordum.
Bu balık tutma evresini uzatmak istemiyorum. Ben, beni balık tutmaktan vazgeçiren, tuttuğum son balıktan bahsedeceğim.
Ilık bir sonbahar gününün öğleden sonrasında her zamanki yerimi değiştirmiş, birkaç metre ileriye gitmiştim. Yine oltama uyduruk bir yem takıp, saldım karşıdaki göle. Gözlerim etrafımda süzülen yosunlara dalmış, hiç beklemediğim bir anda neye uğradığımı şaşırdım, ellerim titredi, bir an gözlerim karardı ve olta fırladı elimden. Kendime geldiğimde gölün ortalarında bilinçsiz bir haldeydim. Tekrar kendi köşeme gittim. Oltama bakındım, ucu oradaydı. Tutmaya korkarak, büyük bir çekingenlikle uzattım elimi, önce kuyruğumu değdirdim, bir şey yoktu, sonra tuttum ve çektim oltayı, yem yoktu, kanca yerindeydi. Meraklanmıştım, bir daha attım oltayı. Yine aynı şey oldu, her yerim titremeye başladı. Bu sefer hemen atmadım oltayı elimden, dayanmaya çalıştım, olmadı, yine gitti. Yem yine yenmişti. Bu aynı balıktı, biliyordum. Bu işin sırrını çözmeye karar verdim. Oturup düşüncelere daldım. İnsanoğlu olsa ne yapardı diye düşündüm. İnsanlar bu gibi şeylere ‘elektrik’ diyordu. Onlarda bu gibi elektriklenmeler bir kalemi kazağınıza ileri geri sürttükten sonra saçınıza yaklaştırdığınızda oluyordu. Saçınız havaya kalkıyordu. İkinci bir tür elektriklenme ise iki karşı cins arasında gerçekleşiyordu. Cinsel çekim gücünün fiziğe aktarılmış haliydi. Mecazi bir elektriklenmeydi bu. Fakat bu elektriklenme sadece hissedilebiliyordu. Zaten, karşılaşan bir çiftin arasında oluşan elektriğin onların saçlarını diken diken etmesi komik olurdu.
Biz kendi işimize dönelim. Yaşadığımın ne tür bir elektriklenme olduğunu bulmaya çalışıyordum. İki çeşit elektriklenme varsa eğer; birisi parmağını prize sokunca gerçekleşen, diğeriyse bir insandan başkasına hisler yoluyla aktarılan, sıra benim elektriğimin hangisi olduğuna karar vermeye geliyordu. Tek bir şansım vardı: oltayı bırakmamak. Eğer elektrik beni kavurup, kömür haline sokarsa zaten ölmüş olacağım, bu cümlenin gerisine gerek kalmıyor, yok eğer ben elektriği yenebilirsem de ölmezsem, bu karşı taraftan gelen duygusal bir elektriktir. Tekrar oltayı yemleyip fırlatmaya hazırlanıyorum. Ölmeye değer mi bunun cevabını almak için? Ölüm ne kadar büyük ve değerli bir şey ki bunun cevabı ölüm kadar değerli olsun. İçten içe cevabın ikincisi olduğunu umarak sallıyorum oltamı. Haydi rast gele. Bekle, bekle… Zaman o kadar yavaş geçiyor ki dakikalar senelerce uzuyor sanki.
Beklenen an gelip çatıyor. Elektrik tekrar geliyor, küçük turuncu balık direniyor. Düşünüyorum, karşıda da bir balık olmalı ve o cinsel çekim gücünü, daha doğrusu cinsel itim gücünü bana kancaya takılı ağzıyla yolluyor, ben de elimi bırakıp ağzımı takıyorum oltaya, elektrikler ortada karşılaşıyor, kıvılcımlar çıkıyor.
Bu manzara bana anne bulutla baba bulutun sevişme sahnesini hatırlattı. Bir müddet olta ağzımda elektriğe alıştıktan sonra, misinayı yavaşça çekmeye başlıyorum, ucundakini inanılmaz merak ettiğim halde, yavaşça çekiyorum ona zarar vermemek için.
Karşıma hiç de öyle büyük elektriklenmeler yaratacak devasa ve güçlü bir balık çıkmıyor. Aksine, benim büyüklüğümde, yani ufak-tefek, yüzgeçleri çok çekici olan, turuncu bir balık çıkıyor. Bana bağırıyor, küfrediyor, onu bırakmamı söylüyor, ağzını kanattığım için bana kızgın olduğunu söylüyor. Ben hiçbir şey duymuyorum. Kendimi balığın rengine öyle bir kaptırmışım ki. Bu renk benim gölden fırlayıp takla attıktan sonra tekrar suya düşerken gördüğüm balığın tıpatıp aynı rengi. Aynı yumuşak bir ton turuncu. Balığın rengi benim rengim. Ona hemen kanım kaynıyor. Benimle kalmasını, arkadaş olmayı öneriyorum, fakat gitmek istiyor. Onu bırakıyorum.
Ara sıra tepeyi aşıp onu ziyarete gidiyorum. Birlikte çok güzel vakit geçiriyoruz. Bu balık hem yüzmeyi seviyor, hem boş boş yatmayı, hem düşünmeyi. Bir gün ona bulutlardan bahsettim biraz, çok hoşuna gitti. En şaşırdığım şey ise onun da anne bulutla baba bulutu biliyor olmasıydı. Ama sadece var olduklarını biliyordu. Ona, güneşten, şaraptan, anne bulutla baba bulutun gökleri inletircesineki sevişmelerinden, yağmur ve çiğ tanelerinden bahsettim. O da bana o kırmızı şarabın tadını tarif etti. Sanki ağzımdan sözcükleri alıyor ve o dile getiriyordu, o kişilik veriyordu benim kelimelerime. Şarabın tadını nereden bildiğini sorduğumda cevap vermiyor, bilmediğini söylüyordu. Bu turuncu sevimli balıkla birbirimize o kadar benziyorduk ki. Birlikte midye aramaya çıkıyor, nilüferlerin üzerinde zıplıyor, birbirimize fantezilerimizi anlatıp birlikte hayaller kuruyorduk. Fakat bir türlü birbirimizin olamıyorduk. İkimiz de birbirimizden ya bir adım ötede, ya bir adım gerideydik. Yan yana yürüyemiyorduk -daha doğrusu yüzemiyorduk- bir türlü. Ne ben onun gölünde çok kalabiliyordum, ne de o benimkinde çok kalmak istiyordu. Birlikteliğimiz sadece birbirimize yaptığımız ziyaretlerden ibaretti.
Uzun zamandır balığa çıkmıyordum. Olta atmayı unutur olmuştum. Bazen yemi takar, oltayı sallar, sonra olta attığımı bile unutur, bakmazdım kancaya bir şey takılmış mı diye. Arada bir gölün çevresinden başka bölgelere doğru yaptığım ziyaretlerde oltamı da yanımda götürürdüm, başka suların daha başka balıkları vardır diye. Oralarda yakaladıklarımla hep oralarda eğlendim, hiçbirini geri getirmedim, istemedim yanımda, ya da hiç biri için geri dönmemezlik yapmadım buralara.
Bir gün çene çalarken turuncu balığa ne renk olduğunu sordum. Önemsemedi ve bilmediğini söyledi. Benim ne renk olduğumu sordum, “mor” dedi. Turuncu balık, turuncu olan beni mor sanıyordu. Bu nasıl olabilirdi? Demek düşündüklerimde yanılmamışım; herkes farklı görüyormuş. Herkes her şeyi farklı görüyordu. Kendi renginin ne olduğunu öğrenmek isteyip istemediğini sorduğumdaysa,
- Sen bana turuncu diyorsun, o zaman turuncuyumdur, dedi.
Ona yanıldığını anlatmaya çalıştım. Kendi rengine de kendinin karar vermesi gerekiyordu. Bana mor diyorsa acaba kendine ne renk diyecekti, asıl önemlisi buydu. Kimse farklı iki renk olamazdı. Mesela ben hem turuncu hem mor olamazdım. Herkes tek renkti ve bunun yorumu kişiden kişiye değişebilirdi. Ben kendimi turuncu sanırken, o bana mor diyordu. O suyun yüzeyine çıkmayı ve kendini orada görmeyi reddediyor, her gün farklı bir renk olabileceğini iddia ediyordu. Kendiyle yüzleşmekten korkuyordu. Kendine bir renk vermekten, adının önüne bir sıfat koymaktan korkuyordu. Bu sıfatı taşıyamamaktan, bir rengin gerektirdiklerini yerine getirememekten korkuyordu -isimlerimizin önüne ne kadar çok sıfat eklenirse sorumluluklarımız o kadar artıyordu-.
Belki de kendini benim gibi mor görmekten korkuyordu. Çünkü ben yine haklı çıkacaktım ve o buna dayanamazdı. Birbirimize çok benziyorduk. Benzemekten korkuyor, yakınlaşmaya çekiniyor, daha fazla birine benzeyecek olmaya katlanamıyordu. Bence bu balık aşktan korkuyordu.
Bir gün üşenmedim, onun yaşadığı karşı göle gidişin başka yolu var mı diye araştırmaya çıktım. Belki bir kanal ya da bir geçiş bulurum o tarafa diye yüze yüze bayağı bir yol kat ettim. Herhalde tüm gölü yüzdüm. Kıyının her türlü girinti çıkıntısına baktım, yolumu kaybettim ama yılmadım ve sonunda onu buldum. Meğersem göl sadece bir noktasından kopmuş bir halka şeklindeymiş, uçları neredeyse birbirine değecek bir ay çöreği düşünün; bizse ay çöreğinin karşılıklı iki ucundan birbirimize el sallamaktaymışız.
Artık birbirimizin göllerine atlamak zorunda değildik. Kocaman bir göl vardı -bir dünya kadar- ve o göl ikimizindi. Her yanı bizimdi, gez dolaş bitmezdi. Artık bana ayrı dünyaların insanıyız da diyemiyecekti ki biz zaten insan değildik. Aynı gölün küçük balıklarıydık yalnızca.
4. Bölüm
Öyle garip hissediyorum ki kendimi, sanki eski halime dönmüş gibiyim. O eski küçük çiğ tanesiyim sanki. Bulutların arasından süzülüyorum. İnanılmaz berrak ve parlağım. Dünyanın tüm mevsimlerini barındırıyorum içimde, tüm renklerini yansıtıyorum. Nerede olduğumu anlamaya çalışıyorum. En son bir balıktım. Çevreme bakınıyorum; hala bir balığın içinde olmalıyım. Sağımdan solumdan kan damlacıkları geçiyor. Birini durdurup soruyorum:
- Şeyyy, pardon, siz kalp tarafına doğru gidiyor olmalısınız.
- Evet,
- Biz neredeyiz?
- Damarın içindeyiz.
- Yani genel olarak soruyorum. Bu damar kime ait?
- Siz yenisiniz sanırım, en sonki ateşli sevişmeden bize katılanlardan olmalısınız.
- Kim, ben mi, ne ateşli sevişmesi, neler oluyor?
Neler olduğunu hatırlayabilecek miydim acaba? Kendimi damarın akışına bırakıyorum ve kalbe doğru yol alıyorum. Belki tanıdık birilerine rastlarım diye tüm vücudu geziyorum. Zincirin halkalarını tamamlamaya çalışıyorum ama herşey öyle kopuk ki. Hiçbir şey hatırlayamıyorum. Birkaç gün sonra beyinde çalışan bir kan damlasıyla tanışıyorum. Bana ortalıkta pek dolaşmadığını ve oradaki işleri düzenlediğini söylüyor. Biraz sohbet ediyoruz. Çok içine kapanık bir kan damlacığı bu. Biraz da dalgın. O kadar işi nasıl karıştırmadığına şaşıyorum. Ona birkaç gün önceki ateşli sevişmeden haberi olup olmadığını soruyorum. Bir anda öfkeleniyor ve bağırmaya başlıyor bana. Bu olaya çok sinirliymiş, çünkü herşey onun kontrolü dışında olmuş. Herşeyi baştan anlatmasını istiyorum. Bir iki of çektikten sonra başlıyor anlatmaya.
- Ben, içinde yaşadığımız bu küçük balığın beynindeki herşeyi düzenleyen kişiyim. Biraz dalgın ve kararsız olduğum doğru. Bu benim kişiliğimsse eğer, haliyle balığın kişiliğine de yansıyor. Gelen bilgileri bir yerlerde istifler, gerektiğinde çıkarırım, aynı kütüphane gibi. Fakat fazla dışarı çıkmaz buradaki duygu ve düşünceler. Herkesin herşeyi bilmesine gerek olmadığını düşünüyorum. Zaten bu yüzden kalpteki damarcıkla pek çok kereler birbirimize girmişizdir. O dışarıya öyle açık ki, büyük bir koordinasyon bozukluğu var aramızda. O, bu balığın diğerleriyle ilişki kuran, espiri yapan, aşık olan ve sevişen tarafı. Eskiden hiç böyle şeyler olmazdı. Hep bu bizim balığın yeni edindiği arkadaşı o mor balık yüzünden. O ayartıyor bunu.
Düşünceler beynimde dolanıp duruyor, kendilerine oturacak yer arıyorlardı. Yorulmuştu düşünceler artık dolaşmaktan. Yavaş yavaş herşey çözülmeye başladı. Ben, içinde yaşadığım balığın içinden çıkmış, karşı göldeki turuncu balığın içine girmiştim. Ama o kendini mor sanıyordu. Ben, aşkım turuncu balığın içindeydim! Ben de belki mor görecektim şimdi kendimi, artık onun bedenindeydim. Eski hayatıma ilişkin hatırladığım en son şey litrelerce şarap, kırmızı şarap. Kan damlacığından hikayeye devam etmesini istiyorum:
- Bir gece bu mor balık elinde kocaman bir kırmızı şarap şişesiyle geldi bizimkinin yanına, şarabı güneşten aldığına dair bir dolu saçmalık anlattı ve bir güzel içtiler bizimkiyle. Tabi içtikçe içtiler, içtiler, hepimiz sıkıldık burada, ben iyice sarhoş oldum, tüm kontrol elimden çıktı ve hiç istemediğim sarsıntılı bir sevişme başladı sonra. Gölün içinde bir sağa bir sola fırlıyor, yosunlara dolanıyorduk. Kendime geldiğimde sabah olmuştu. Beynin her yeri darmadağın olmuş, tüm raflar aşağıya inmiş, kitaplar birbirine girmişti. Sanki tüm kütüphane yağmalanmış gibiydi. Onları tekrar yerleştireceğim diye canım çıktı.
Üf bu kan damlacığı ne can sıkıcıydı; sürekli kitaplar, düzen, başka bir şeyden bahsettiği yoktu. Bırak akıl karışıklığıyla kalsın. Niye her şeyi düzeltmek zorunda olasın ki? Şaraptan zevk almayan bir kan damlacığıydı o, ne bekleyebilirdim ki? Şaraptan zevk almayan hayattan keyif alabilir miydi acaba?
Peki ya ben bir çiğ tanesi miyim yine? Sanırım öyleyim. Demek ki bizimkiler birgün şarabı fazla kaçırdılar ve seviştiler haaa. Ne güzel! Ben de o ateşli öpüşme süreçlerinden birinde birinin ağzından diğerine geçmiş olmalıyım. Çok fantastik. Olayları çözmüş olmak beni anlamsız bir sarhoşluğa sürükledi. Sanki büyülenmiş gibiyim. İnanmasam da, gerçekten onun içindeyim. Her zaman merak ettiğim soruların cevabını bulabilecek miyim acaba? Bir durum değerlendirmesi yapmam gerekiyor: Beyin, bu balığın fren mekanizması olmalı. Beyindeki o küçük sevimsiz damlacık ise beyni idare eden görevli. Ben de onun gibi bir damlacıktım ama hiç böyle saçma sapan işlerle uğraşmadım. Ben kütüphanedeki kitapları okumakla meşguldüm, onları bir düzene sokmakla değil. Varsın dağılsındı. Bu damlacığın vakti kitapları rafa dizip ardından herşeyi yanlış yaptığını farkedip “bu kitap buraya ait değil ki, acaba nereye ait” diye söylenerek her şeyi bir kimliğe sokma, her duyguya bir sıfat yükleme, her düşünceye bir isim verme çabasıyla geçiyordu. Dışarıdan pek belli etmiyor ama bazen herşeyi parçalamak, dağıtmak, tüm rafları aşağı indirmek istiyor olmalıydı içten içe. Ama asla böyle bir şey yapmadı. Hep kovdu o kötü fikirleri aklından.
Beyinde takıldığım birkaç gün içinde öyle sıkıldım ki, biraz hava almak için gezinmeye çıktım, damarların içinde dolanıp durdum. Pompalama sesi olduğunu sandığım tarafa doğru ilerledim. Kalbe doğru gidiyordum. Kalbin bir odacığına yerleşmeye karar verdim. Birkaç gün orada kalıp komşu odacıktakilerle muhabbet kurdum. Birine, kalpte asıl iş gören ve o bölgenin sorumlusu olan damlacığı sordum. Burada gönül işleri kimden soruluyordu? Beyindeki o sevimsiz kan damlacığının hiç sevmediği kalpte yaşayan o damlacık kimdi acaba?
Aradan günler geçmiş ama hala damlacıkla tanışamamıştım. Benden kaçıyor muydu? Niye kaçsın ki? Hiç tanımadığı, hiç görmediği benimle ilgili ne gibi bir sorunu olabilirdi? Arada bir haber geliyor, onun çok meşgul olduğu söyleniyor, başka bir zaman gelmem öğütleniyordu. Gitmeyecektim. Bu damlacıkla tanışmaya inat etmiştim. Eninde sonunda çıkacaktı saklandığı yerden, sabırlı biriyim, bekleyebilirdim. Hem o zaman neden saklandığını da öğrenebilecektim.
Ta nerelerden gelmiştim. Anne buluttan doğup yeryüzünde bir çiğ tanesiyken göle uçup orada sevimli bir balık olup oradan da sevdiğim balığın içine girmiştim ve onun kalbindeki damlacıkla tanışacaktım. Tabi ki bekleyebilirdim.
Birkaç kan damlacığından duyduğuma göre, o çok uzaklardan buraya gelmiş ve yerleşmişti. Birileri ise onun önceden bir yağmur damlası olduğunu kulağıma fısıldadı. Bu bekleyiş iyice sabırsızlandırmıştı beni. Bu esrarengiz damlacık kimin nesiydi acaba?
Tam uyuyup rüyalara dalmıştım ki, bir gece yarısı inanılmaz bir sarsıntıyla uyandık. İçinde yaşadığımız balık heyecanlanmış olmalıydı. Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. İşleri daha yeni öğrendiğimden beni organizasyona dahil etmiyorlar, sadece yapılanları izlememe izin veriyorlardı. Ben de yardıma ihtiyaç olur mu diye bir odaya girdim. Sonradan öğrendiğime göre orası hormon odasıymış. Oradaki damlacığa neler olup bittiğini sorduğumda balığın ateşli bir öpüşme yaşadığını ve onların da gerekli yerlere gerekli hormonları yolladıklarını söyledi. Bütün dokunma, okşama, öpme eylemlerinin merkezi burasıydı. Çünkü kalp haz alma prensibine uygun çalışıyordu. Bence buraya “hormon odası” yerine “aşk hormonları odacığı” denmeliydi, kulağa daha hoş geliyor. Aşk hormonları odacığındaki damlacığa orada biraz kalıp kalamayacağımı sordum:
- Olur, dedi.
Ona geldiğim yeri, diğer balığın içini anlattım. İşlerin nasıl yürüdüğünden bahsettim biraz. Burada da herşey aynıydı, sevmiştim. Ama orada işler daha kolaydı. Çünkü oradaki beyin damlacığı buradaki gibi baskın değildi. Sadece olması gerektiği için vardı ve kalpteki damlacıkla barış içindeydi. Beyin damlacığıyla kalpteki birbirlerini çok sever, destekler ve gerektiğinde birbirlerine akıl verirlerdi. Bu balığın işi zordu; çünkü kalp ayrı konuşuyor, beyin ayrı sızlanıyordu. İkisi de farklı tellerden çalıyordu. Haliyle yoruluyordu balık.
Hormon görevlisi damlacık bana diğer balığın içinde ne işle uğraştığımı sordu.
- Ben orada kalpte çalışan bir damlacıktım. Dolayısıyla o balığın karakteri ve kişiliğiydim. Bu balığın içinde de kişiliğimi yine kalpte buldum. Fakat bir türlü o görünmez ve esrarengiz damlacıkla tanışamadım. Konu açılmışken, onu tanıyor musun?
- Neden merak ediyorsun onu?
- Onunla tanışmak, daha doğrusu onu tanımak istiyorum.
- Neden?
- Çünkü şu an içinde bulunduğumuz balığı tanıyorum ve içeride neler olup bittiğini öğrenmek istiyorum. Sanırım pek insan içine çıkmıyor. Ahh bi yüzünü görebilsem!
- Demek ki sen de onun gizemine aşık olanlardansın. Ben de bir zamanlar hep onun yolunu gözler, hergün hayaller kurardım.
- Sen de mi ona aşıktın?
- Biraz.
- Ne demek biraz?
- Biraz aşıktım demek.
- Biraz aşık olunmaz, aşıksan aşıksındır, değilsen değil.
- Tamam, aşıktım.
- Ha şöyle. Sonra ne oldu?
- Başka biriyle evlendim.
- Hoppala!! Peki ya kalpteki damlacık?
- O kendi işine aşıktı. Benimle ilgilenmedi.
Beni hiçbirşey, hiçbir söz yıldıramazdı. Yerimde duramıyordum. Onu bir an önce görmek ve tanımak istiyordum. Ona soracak o kadar çok şeyim vardı ki. Arada turuncu balığın akıl işlerinden sorumlu o sevimsiz beyin damlacığı görevlisi olmadan, doğrudan gönül işlerinden sorumlu görevlisiyle konuşacaktım. Kim bilir bana neler anlatacaktı? Sabırsızlanıyordum.
Nasıl yapacaktım? Bir yolunu bulmalıydım. Dalgın dalgın damarlarda gezinirken, birden damar çeperindeki bir ilan gözüme ilşti:
“Bütün damlacıklar davetlidir. Geleneksel ay başı dans töreni.”
Bu nasıl olabilirdi ki? Bir küçük balığın içindeki damlacıklar nasıl bir araya gelip dans partisi düzenleyebilirlerdi? Peki bunca işçi işini bırakırsa işler nasıl yolunda gidecekti? Otomatiğe bağlamayacaklardı herhalde balığı.
Düşündüm, ama yine işin içinden çıkamadım. Karşıdan iki damlacık geliyordu. Buralarda yeni olduğumu ve bu geleneksel törenin nasıl bir şey olduğunu bilmediğimi söyledim. Onlar da, her ayın belli bir günü bir araya gelip özlem giderdiklerini, hoplayıp, zıpladıklarını ve deliler gibi eğlendiklerini, hatta aralarından bazı şanslıların yılın kral ve kraliçe damlacıkları seçilerek bir haftalığına dışarıya tatile gitmeye hak kazandıklarını söyledi. İmkanlar çok kısıtlı olduğundan her ay ancak bir çift tatile çıkabiliyormuş.
Bütün bu zıplama hoplama hikakyeydi de, benim aklım şu dışarı gönderilen şanslılara takıldı. Benim amacım da dışarı çıkmak değil miydi? Çıkıp tekrar eski sahibimin içine girebilmek. Çıkıp dönmeyebilirdim.
Sonunda o güzel damlacığı nereye davet edeceğimi bulmuştum işte. Dans partisine. Hem belki kazanan çift biz olurduk. Fena mı oludu buradan birlikte çıkıp gitsek?
Dans günü gelip çatmıştı. İşimi şansa bırakmamış, kalpteki damlacığın sekreterinden o gece için bir randevu ayarlamıştım. Odacığının kapısında bekliyordum. Sekreter, damlacığın birazdan çıkacağını söyledi. Kendime çeki düzen verdim ve hazırladığım konuşmayı yineledim içimden, gerçi baba bulutun anne buluta armağan ettiği bir şiirdi bu ama, kim bilecekti bunu buralarda:
“Ey mavi denizlerin en parlağı yumuşak turuncu pullum,
Benimle dansa gelir misin?”
İşe yaradı, kabul etti, dansa gittik. Bir köşeye oturduk birlikte. Uzun zamandır merak ettiğim bir şeyi sormak istiyordum ona. Benim bu balığın içine girmeme sebep olan o sevişmeyi -beyindeki damlacığın nefretle bahsettiği sevişme-. Onu bir de kalp damlacığının ağzından dinlemek istiyordum. Büyük bir hevesle anlatmaya koyuldu:
- İçtiler içtiler, içtikçe içleri ısındı, yanakları pembeleşti, başları döndü ve birbirlerine sarılarak gömüldü kafaları yosunlara. Birbirlerine sokuldular, koklaştılar, en gizli sırlarını birbirleriyle paylaştılar kelimelere gerek duymadan. Gölün içinde bir sağa bir sola fırlıyor, nilüferlere dolanıyor, birlikte dansediyorlardı. Tüm göl bu iki balığın sevişmesini izledi fondaki olağanüstü orkestra eşliğinde.
Duyduklarıma inanamadım. Ne kadar da şiirsel bahsediyordu bu yakınlaşmadan. Ona buraya işte o gece geldiğimi anlattım.
- Biliyorum, dedi.
- Nereden geldiğini de, neyin peşinde olduğunu da, her şeyi biliyorum. Ve sana yardımcı olacağım.
- Nasıl?
- Sorularına cevap aramıyor musun?
- Evet.
- Bu balığın beynindekileri, ruhundakileri, gönlündekileri merak etmiyor musun?
- Evet ama bütün bunları sen nereden biliyorsun?
- Burada sadece gönül işlerine bakıp diğer zamanlarda boş oturduğumu sanmıyorsun herhalde. Benim herşeyden haberim var. Aslında içine kapanık ya da uyuz biri olduğumdan değil, çok meşgul olduğumdan pek ortalıklarda yokum. Beni daha tanımıyorsun. Sadece işimi çok seviyorum.
Gecenin sonlarına doğru herkes tepinmekten sarhoş olmuş, kimsenin ayakta duracak hali kalmamıştı. İleride hormon odasında çalışan sevimli arkadaşımı gördüm ve ona doğru yürüdüm. O da beni görünce elindeki bardakla bir şerefe işareti yaptı, kadehlerimizi tokuşturduk. Fakat ikimizin de tek yudum içecek hali kalmamıştı.
- Sana bir sır vereyim mi, dedi.
- Ver bakalım.
- Bazı günler hiç iş yapmadığım olur. Kimse çalmaz hormon odasının kapısını. Bazen işimden çok sıkılırım. Böyle günlerde eğer canım çok sıkılırsa ne yaparım biliyor musun?
- Ne yaparsın?
- Ama kimseye söylemek yok.
- Tamam, söz.
- Durup dururken hormon basarım.
- Neee?
- Sus, sakin ol. O kadar da kötü bir şey değil bu. Azıcık bir hormon salgılayıveriyorum. Sonra sen gör balığın halini. Yüzüşü değişiyor, soluması hızlanıyor, bir canlılık geliyor her yerine. Temiz hava giriyor pullarından içeri. Ben de taptaze oluyorum yeniden.
- Dikkat et de abartma bari bir gün.
Gülüştük.
- Bunun karşılığında benim de sana bir sır vermem gerekiyor sanırım. Genelde sevgi dolu biriyimdir, ama bazı zamanlar başkalarıyla yaşamaya tahamülüm yok. Katlanamıyorum bazılarına. Bazen o beyindeki damlacığı öldüresim geliyor.
- Saçmalama.
- Saçmalıyorum, farkındayım ama elimde değil. Düşünsene, o olmasa herşey ne kadar da güzel olur. Sevgili turuncu balığım iç sıkıntısız, baş ağrısız yaşayacak herşeyi. Çünkü içindeki şeytan ona bir türlü istediği gibi yaşaması için izin vermiyor.
- Onu bu şekilde suçlamamalısın. O da bu balığın bir parçası, yani kişiliği. Bir canlı tüm damlacıklarıyla vardır. Burada hepimiz bir bütünüz. İyi kötü hepimiz bir bütünün parçalarıyız. O işini çok ciddiye alıyor, ben hiç almıyorum. Herşey bir döngü.....
Onu dinlemiyordum bile. İyice sarhoş olmuştum ben. Sarhoştum ve daha yeni tanıştıklarıma birini öldüreceğimden bahsediyordum. Beni öldürseler yeriydi. Ama herşey nasıl da güzel olacaktı...
Ayrıldım yanından. Düşüncelere dalmıştım. Burada herkesin bir işi, bir hayatı, belirli sıkıntıları ve heyecanları vardı. Hepsi bir bütünün parçasıydı gerçekten de. Bense avare avare dolaşan işsiz güçsüz biriydim. Bu balığın içinde yalnızca vasıfsız bir damlacıktım ben. Balığın ne kendisi, ne kalbi, ne zihniydim. Hissedemiyordum hiçbirşey. Oysa diğer balığın içindeyken herşey bambaşkaydı. Arada bir damlacık olmaktan çıkıp balığın kendisi olmuştum. Kişiliğime uygun olan diğer balıktı. Burada bir yabancı gibiydim. Buradan bir an önce çıkmalıydım. Nasıl çıkacaktım buradan? Buradan çıksam bile diğer balığın içine nasıl girecektim?
Zaten dans yarışmasını göz bebeğinde çalışan iki sevgili kazanmış, dışarıya çıkma hakkını onlar almıştı. Düşüncelere dalmış otururken ensemde birinin soluğunu hissettim, kalp sevimli damarcığı gelmişti. O da arkadaşlarıyla sohbetini bitirmiş, beni arıyormuş. Onu evine bırakmayı teklif ettim ve birlikte ayrıldık partiden.
5. Bölüm
Hormon odasındaki arkadaşımla helalleştik ve ayrıldık. Ben gittikten beş dakika sonra, hormonu salgılayacak, ben de balığın diğeriyle öpüşmesini bekleyecektim. Bayan kalp damlacığıysa beni balığın ağzına kadar geçirmeyi teklif etti. Beraberce hızlı hızlı giderken, istersem bana gizli kalp odacağını gösterebileceğini söyledi.
- Hangi odacık, dedim.
- Beyindeki gizli “kalp odacığı”.
- İçinde ne var?
- Gelmiş geçmiş tüm kayıtlı belgeler.
- Neden bunları bana göstermek istiyorsun?
- Bunca yolu cevapları bulmaya gelmedin mi? İşte sana cevapları bulman için bir fırsat.
Beş dakikanın dolmasına az kalmıştı. Ya dönemeycektim ya da hep merak ettiğim soruların cevabını araştırmaya bir kayıt odasına girecek, gelmiş geçmiş her duyguyu, her yaşanmışlığı öğrenecektim.
- Eee geliyor musun? Birazdan hormon basılacak. Karar ver. Tüm cevapların orada olabilir. İstediğin her türlü kayıda ulaşman mümkün. Odacığın iki anahtarı var. Biri bende, biri beyindeki damlacıkta. İstersen onu oyalayabilirim ve sen de benim anahtarımı kullanarak çaktırmadan içeri girersin.
- Bilmiyorum.
- Neler olup bittiğini öğrenmek isteyen sen değil miydin? Şimdi neden korkuyorsun?
Çünkü her şey çözülecekti.
Tüm esrar kalkacaktı.
Gizem sıfıra inecekti.
Heyecan kaybolacaktı.
Yaşamanın ne anlamı kalacktı?
Hormonun salınmasına saniyeler kalmıştı.
- Hayır, diyebildim.
Hiçbir şeyi bilmemeye karar vermiştim. Gördüklerim ve yaşadıklarım bana yeterdi.
Dostum kalp damlacığı aceleyle bir öpücük kondurdu yanağıma ve hızla içlere doğru kaçarcasına uzaklaştı. Es kaza o da dışarı fırlamak istemiyordu; çünkü o burada çok mutluydu. Giderken de arkamdan balığın mor değil turuncu olduğunu bildiğini bağırdı.
Bildiğini biliyordum.
Balığın ağzındaki yaranın dibindeydim. İçimde bir heyecan fırtınası kopuyordu. Acaba neler olacaktı? Planımız işe yarayacak mıydı? Balıklar öpüşecekler miydi? Şu an gölün kimbilir neresindeydik? Dakikalar saat gibi geçiyordu. Damlacık ne zaman çekecekti hormon salgılama mekanizmasının kolunu, derken bir sarsıntı oldu. Etraf çalkalandı, çalkalandı, karardı. Ben olduğum yerden fırladım. Dönüp duruyordum. Bir girdaba kapıldım ve bilmediğim bir yöne doğru çekiliyordum. Ama ne çekilme. Sanki bulunduğum yerdeki herşey benimle birlikte bir vantuza kapılmış, birbirimize karışmış, hep beraber gidiyorduk.
6. Bölüm
Ben koca bir gölde oradan oraya sürüklenen küçük bir balığım.
Yarını bilmeden yaşamak ne güzel şey.
Bir heyecan, bir kıpırtı.
İyiki de girmemişim aşkım turuncu balığın kalbinin en derin köşelerine.
Bilinmezlik ve ümit, hayatı yaşanır kılan.
Bu hikayenin sonu yok, hiç gelmeyecek.
Mutluyuz işte! Yine her zamanki gibi birlikteyiz turuncu balıkla. Yüzüyoruz, balık tutuyoruz, nilüferlerin üzerinden zıplıyoruz. Artık ona da öğrettim zıplamasını. Göldeki suya bakıp rengimizi tartışıyoruz...
Mor muyuz turuncu mu diye.
2002/ANKARA
Sabahın serinliğinde, çimlerdeki buz tutmuş bir çiğ tanesiyim ben. Gökyüzünden buraya düşene dek oluştu bedenim. Eskiden kocaman, mavi -ama hiçbir insanoğlunun tanımlayamayacağı güzellikte bir mavi-, masmavi bir bulutun parçasıydım. Anne bulutun milyonlarca yavrusundan biriydim ben de.
Anne bulut bir gün güneşe gider ve şahane bir kırmızı şarap alır ondan; içenlerin içini güneş gibi ısıtan, yanaklarını pembeleştiren ve tüm güzellikleri, çirkinlikleri aydınlatan, yani tüm gerçekleri gözler önüne seren bir şarap. Kırmızı şarap aslında güneşin bir parçasıdır; her gün damla damla hayatımıza yayılan, fazlası başımızı döndüren, tüm saklanmışlıkları ortaya çıkaran, karanlıkları aydınlatan.
Anne bulut bu şarabı içmek için gün ışığının kaybolmasını bekledi. Saklandıkları yerden ortaya çıkanların tekrar karanlığa gömülmesini ve şehre puslu soğuk havanın inmesini bekledi. Yorganının altına girdi ve sabırla gizemin evrenin her zerresine sinmesini izledi. Hani insan nasıl gün ışığında sıcak meydanlarda, sokaklarda güle oynaya güvenle yürürken, gelince soğuklar ve sisli geceler, sadece yorganının altında bulur aynı güveni ve sıcaklığı; anne bulut da geceyi bekledi yorganına sarılmak için. Eline telefonunu aldı ve baba bulutu aradı çekinerek.
Uzun bir bekleyişten sonra, baba bulut göklerde süzülerek geldi anne bulutun kapısına.
“Ey mavi göklerin en parlağı yumuşak beyaz tenlim
benimle dans eder misin?”
Anne bulut babayı içeriye aldı. Hiç konuşmadılar. Birlikte şarabı açtılar. İçtiler içtiler, içleri ısındı, yanakları pembeleşti, başları döndü ve birbirlerine sarılarak düştü kafaları yastığa. Birbirlerine sokuldular, koklaştılar, en gizli sırlarını birbirleriyle paylaştılar kelimelere gerek duymadan. Tüm evren bu iki bulutun sevişmesini izledi fondaki olağanüstü orkestra eşliğinde. İzleyenlerin gözleri kamaştı tüm bu şehvet duygularının hiçbir utanma olmaksızın dışarı vurulmasından çıkan parlaklıktan.
Dünyadakiler ise zavallı, hiç bir zaman bilemedi yukarıda olanları. Onlar orkestrayı gürültü sanıyor -malum, ses hızı, onca zaman da gelirken Mi’ler Fa oluyor, Sol’ler yok oluyor; insanoğlu tanrılar yukarıda kavga ediyor sanıyorken, sadece o güçlü sevişmenin ardından yeryüzüne dökülen sevinç yağmur taneleri biliyor bu efsanevi olayı. Ben de o milyonlarca yavrudan biriyim işte, anne bulutla baba buluttan üreyip şu an bir çim tanesinin üzerinde ‘çiğ tanesi’ olarak hüküm sürmekteyim.
2. Bölüm: Sonraki bir zaman
Gecenin karanlığında, buz gibi bir göldeki küçük turuncu bir balığın kanındaki bir damlacığım ben.Yanlış hatırlamıyorsam, çimlerin üzerinde donmuş bir çiğ tanesi olduğum gündü. Şarap doğdu -burası dünya, artık güneş demeyi öğrenmeliyim ona, aynı anne bulutla baba bulutun sevişme iniltilerine gök gürültüsü demeyi öğreneceğim gibi-, ne diyordum, güneş doğdu, biz eridik ve şiddetli bir rüzgar savurdu hepimizi yakındaki kocaman, soğuk ve derin göle. Göle düşmeden önce rüzgarla birlikte dansettik biraz üzerinde, nilüferlerin kokusunu duyumsayarak. O zaman dünyada hiç görmediğim bir şey fark ettim -zaten dünyaya geleli ne kadar olmuştu ki-. Suyun üzerinde güneşi, bulutu, ağaçları gördüm. Biraz bakındıktan sonra kendimi seçebildim ve el salladım sudaki aksime.
Bu göl, benim, kuşların, bulutların, kısacası her şeyin, tüm evrenin bir yansımasıydı. Gölün yansıması ayrı bir dünyaydı. Gün içerisinde güneşi yansıtan bu göl, geceleyin yıldızları ve ayı yansıtıyordu; herşey vardı içinde, kim baksa kendini görebilirdi. Şimdiye kadar kim baktıysa ona kendini göstermişti. Hiç aldatmamıştı. O zaman anladım bu gölün sihirli bir yer olduğunu. Oraya düşecek olduğuma sevindim. İçinde her şey var gibi görünen ama aslında hiçbir şey olmayan göl. Dünyada ise olay tam tersiydi. İçinde ağaçlar, bulutlar, kuşlar, kısacası her şey olan dünya. Ama insanlar onları göremiyor, çünkü hiçbir şeye bakmıyor. İnsansanız, aynalara bakarsınız, saçınızı, başınızı tarar aynayı bir kenara fırlatırsınız, gözünüz kendinizden başka bir şeyi görmez. Benim bulut annem, şarap içmeye bulut babayı çağırırken kendine nasıl çeki düzen verdi sanıyorsunuz? Aşağı, dünyadaki koca okyanuslara baktı da gördü kendi aksini ve takındı en güzel gülüşünü.
Rüzgarla dansımız sona ermiş, yer çekimine yenilmiş, düşüyorduk artık göle doğru. Karıştık hepimiz bu durgun gibi görünen ama hırçın, kasvetli göl sularına. Rengarenk balıkların, korkutucu yeşil yosunların ve yüzeydeki nilüferlerin arasından diplere süzülürken etraf bir anda kırmızılaştı ve ne olduğunu anlayamadan hava kabarcıklarının arasından kırmızının en yoğun olduğu bölgeye doğru büyük bir güçle çekildiğimi hissettim. Hani gece yatmadan önce ışıkları kapayınca her yer karanlık olur ve gözlerinizin alışması için biraz zaman gerekir ya, gözlerimin kırmızıya alışması için de bir süre beklemem gerekti. Bu bekleyiş sırasında kırmızı upuzun bir tünelin içinde bir yöne doğru sürüklendiğimi hissettim.
Sonradan, edindiğim arkadaşlarımdan öğrendiğime göre ağzı bir oltanın kancasına takılan bir balığın kanayan ağzından onun damarlarına girmiştim. Alyuvarlar, akyuvarlar gibi bir sürü arkadaşım olmuştu. Kalp senin, karaciğer benim, oradan oraya gezip günümü gün ediyordum. Yaşamım, bir asalağın başka bir canlının bilmem herhangi bir yerinde yaşayıp, ondan beslenmesine, onu sömürmesine benzemiyordu. Ben artık içinde bulunduğum balığın bir parçasıydım, damarlarındaki kanın bir damlacığıydım. Ben artık bir balıktım. Benim bildiklerim balığın bildikleriydi. Benim yaşadıklarım balığın yaşadıklarıydı. Bundan sonra ben artık bir çiğ damlası olmaktan çıkmış, bir balık olmuştum.
3. Bölüm
Ben, buz gibi bir gölde oradan oraya sürüklenen, acıkınca karnını doyuran, karnını doyururken çok dikkatsiz olup her türlü oltaya yem olan avare bir balığım. Rengim turuncu. Bunu söylemek çok kolay geliyor şimdi, ama rengimin turuncu olduğunu öğrenene kadar ne çok uğraştım. Bir balıktım, bunu biliyordum ama nasıl bir balıktım, neye benziyordum? Yüzgeçlerim nasıldı, gözlerim güzel miydi? Rengim neydi acaba? Bu soruların cevabını ararken, eskiden, bir çiğ tanesiyken başımdan geçenleri hatırladım. Gölün üzerinde rüzgarın gücüyle süzülürken kendime el salladığım günü hatırladım. Kendimi görüp kendime el sallamıştım. Göl üzerinde kendi yansımamı görmüştüm. Bunun üzerine hemen suyun üzerine çıkma planları yapmaya başladım. Herkese sordum, soruşturdum. Bu işi en güzel yapan yunuslarmış. Onlar gibi su üstüne fırlasam, takla atsam, suya düşerkenki o birkaç saniye içinde sudaki aksime bakma fırsatım olabilirdi. Martı Jonothan’ın kendini sürüden soyutlayıp, uçma çalışmalarını sürdürdüğüne benzer bir tempoyla ben de sudan fırlama çalışmalarına başladım. Önceleri suyun dışında hiç nefes alamadığımdan, kendimi çok kötü hissediyordum. Zamanla nefesimi tutmayı öğrendim. Bir-iki balık boyu, üç-dört balık boyu derken, fırlayıp bir takla atıp düşecek yüksekliğe erişmeyi başardım. Tabi bu arada sudaki yansımamda turuncu olduğumu da gördüm. Gördüm de ne oldu? Acaba diğer balıklar da beni turuncu mu görüyorlardı? Onlara turuncu olduğumu söylesem ve onlar da benim turuncu olduğumu onaylasalar da acaba onlar beni gerçekte mavi görüyorlarsa da, onlar maviye turuncu diyorsa? Kelimeler ne kadar doğruydu? Herkesin denizi farklıydı, herkesin ormanı farklı ve sanırım herkesin rengi de farklıydı. Görünüş aldatıcıydı. Herkes kendi bakış açısından görüyordu dünyayı.
Balıkların düşünmediğini, zaten her şeyi bildiklerini söylerler. Yalan. Bilmediğim öyle çok şey vardı ki.
Bundan sonra kendim gibi turuncu balıklar aramaya koyuldum. Bulduğum turuncu balıkların çoğu benden büyüktü, hem boyut olarak hem de yaşça. Biz balıklar da insanlar gibiyizdir, bizden çok büyüklerle ya da küçüklerle arkadaşlık kurmakta zorlanırız, yaşıtımız olsun isteriz. Bizden daha gösterişli, daha renkli, cinsi farklı balıklarla da iyi geçinemeyiz; hep bize benzeyen balıklar buluruz, kendi türümüzden, kendi rengimizden.
Bazılarıyla çok iyi arkadaş olup acayip eğleniyorduk, ama -dünyanın kuralı buymuş, büyük balık küçük balığı yer- hepsi de beni ısırmaya çalıştı. Farklı renkli balıklarla arkadaş olmayı bile denedim, onlarla da hiç anlaşamadım. Bazısı yüzmeyi sevmiyordu, bazısı hep okyanusun hayalini kuruyor, gölü hiç sevmiyor, bazısı ise beni sevemiyordu.
Yalnızdım. Kendi kendime hayaller kurup eğleniyordum. Bir gün yüzerken gölün kenarına pikniğe gelen bir aile gördüm. Suyun dibinden onları izledim. Yediler, içtiler, top oynadılar, eğlendiler. Sıra babayla oğlun balık tutmasına geldi. Karınları tok olduğuna göre, bu insanlar bunu zevk için yapıyordu. Yemleri çıkardılar, oltaya taktılar ve saldılar oltayı suya. Sonra başka bir olta çıkardılar. Dört beş tane ayrı ayrı oltayı kurdular gölün kenarına ve beklemeye başladılar. İnsanoğlunun ne kadar çakal olduğunu o zaman anladım. Onlar duygusuz ve adiydi. Onların aşk hayatı da böyle olmalıydı. Salarlardı dört beş yemi aşağıya, hangisi tutarsa. Arada bir kontrol ederlerdi iki çekip misinanın ucunu. Kıpırdanmaya başladı mı biraz bekler, kancanın iyice ağzına saplanması için zaman tanır, öyle çekerlerdi oltayı. Bazı balıklar insanlardan daha uyanıktır, yemi yiyip kaçarlar. Fakat insanoğlu asla pes etmezdi. Yeni bir yem takar oltaya, hemen diğerine koşardı.
Ben de bir gün balık tutmaya karar verdim. Gölün en uç kısmına gittim. Oradan salladım oltamı, olta karayı aştı, karşıdaki suya düştü. Başladım beklemeye. Bir sürü balık tuttum. Kimisiyle çok yakın arkadaş olduk, kimisiyle hiç anlaşamadık. Yanlış anlaşılmasın, hiçbir balığı öldürmedim ya da yemedim. Sadece yalnızlığımı ve sıkıntımı gidermekti amacım. İşin en zevkli yanı balıkları göremiyor olmamdı; tuttuktan sonra görüyor, muhabbet ediyordum. Olta kıpırdanmaya başladı mı hareketinden, yemi yiyiş tarzından, misinayı çekip bırakışından balıkların neye benzediğini, rengini, cinsini, boyutunu tahmin etmeye çalışıyordum.
Bu balık tutma evresini uzatmak istemiyorum. Ben, beni balık tutmaktan vazgeçiren, tuttuğum son balıktan bahsedeceğim.
Ilık bir sonbahar gününün öğleden sonrasında her zamanki yerimi değiştirmiş, birkaç metre ileriye gitmiştim. Yine oltama uyduruk bir yem takıp, saldım karşıdaki göle. Gözlerim etrafımda süzülen yosunlara dalmış, hiç beklemediğim bir anda neye uğradığımı şaşırdım, ellerim titredi, bir an gözlerim karardı ve olta fırladı elimden. Kendime geldiğimde gölün ortalarında bilinçsiz bir haldeydim. Tekrar kendi köşeme gittim. Oltama bakındım, ucu oradaydı. Tutmaya korkarak, büyük bir çekingenlikle uzattım elimi, önce kuyruğumu değdirdim, bir şey yoktu, sonra tuttum ve çektim oltayı, yem yoktu, kanca yerindeydi. Meraklanmıştım, bir daha attım oltayı. Yine aynı şey oldu, her yerim titremeye başladı. Bu sefer hemen atmadım oltayı elimden, dayanmaya çalıştım, olmadı, yine gitti. Yem yine yenmişti. Bu aynı balıktı, biliyordum. Bu işin sırrını çözmeye karar verdim. Oturup düşüncelere daldım. İnsanoğlu olsa ne yapardı diye düşündüm. İnsanlar bu gibi şeylere ‘elektrik’ diyordu. Onlarda bu gibi elektriklenmeler bir kalemi kazağınıza ileri geri sürttükten sonra saçınıza yaklaştırdığınızda oluyordu. Saçınız havaya kalkıyordu. İkinci bir tür elektriklenme ise iki karşı cins arasında gerçekleşiyordu. Cinsel çekim gücünün fiziğe aktarılmış haliydi. Mecazi bir elektriklenmeydi bu. Fakat bu elektriklenme sadece hissedilebiliyordu. Zaten, karşılaşan bir çiftin arasında oluşan elektriğin onların saçlarını diken diken etmesi komik olurdu.
Biz kendi işimize dönelim. Yaşadığımın ne tür bir elektriklenme olduğunu bulmaya çalışıyordum. İki çeşit elektriklenme varsa eğer; birisi parmağını prize sokunca gerçekleşen, diğeriyse bir insandan başkasına hisler yoluyla aktarılan, sıra benim elektriğimin hangisi olduğuna karar vermeye geliyordu. Tek bir şansım vardı: oltayı bırakmamak. Eğer elektrik beni kavurup, kömür haline sokarsa zaten ölmüş olacağım, bu cümlenin gerisine gerek kalmıyor, yok eğer ben elektriği yenebilirsem de ölmezsem, bu karşı taraftan gelen duygusal bir elektriktir. Tekrar oltayı yemleyip fırlatmaya hazırlanıyorum. Ölmeye değer mi bunun cevabını almak için? Ölüm ne kadar büyük ve değerli bir şey ki bunun cevabı ölüm kadar değerli olsun. İçten içe cevabın ikincisi olduğunu umarak sallıyorum oltamı. Haydi rast gele. Bekle, bekle… Zaman o kadar yavaş geçiyor ki dakikalar senelerce uzuyor sanki.
Beklenen an gelip çatıyor. Elektrik tekrar geliyor, küçük turuncu balık direniyor. Düşünüyorum, karşıda da bir balık olmalı ve o cinsel çekim gücünü, daha doğrusu cinsel itim gücünü bana kancaya takılı ağzıyla yolluyor, ben de elimi bırakıp ağzımı takıyorum oltaya, elektrikler ortada karşılaşıyor, kıvılcımlar çıkıyor.
Bu manzara bana anne bulutla baba bulutun sevişme sahnesini hatırlattı. Bir müddet olta ağzımda elektriğe alıştıktan sonra, misinayı yavaşça çekmeye başlıyorum, ucundakini inanılmaz merak ettiğim halde, yavaşça çekiyorum ona zarar vermemek için.
Karşıma hiç de öyle büyük elektriklenmeler yaratacak devasa ve güçlü bir balık çıkmıyor. Aksine, benim büyüklüğümde, yani ufak-tefek, yüzgeçleri çok çekici olan, turuncu bir balık çıkıyor. Bana bağırıyor, küfrediyor, onu bırakmamı söylüyor, ağzını kanattığım için bana kızgın olduğunu söylüyor. Ben hiçbir şey duymuyorum. Kendimi balığın rengine öyle bir kaptırmışım ki. Bu renk benim gölden fırlayıp takla attıktan sonra tekrar suya düşerken gördüğüm balığın tıpatıp aynı rengi. Aynı yumuşak bir ton turuncu. Balığın rengi benim rengim. Ona hemen kanım kaynıyor. Benimle kalmasını, arkadaş olmayı öneriyorum, fakat gitmek istiyor. Onu bırakıyorum.
Ara sıra tepeyi aşıp onu ziyarete gidiyorum. Birlikte çok güzel vakit geçiriyoruz. Bu balık hem yüzmeyi seviyor, hem boş boş yatmayı, hem düşünmeyi. Bir gün ona bulutlardan bahsettim biraz, çok hoşuna gitti. En şaşırdığım şey ise onun da anne bulutla baba bulutu biliyor olmasıydı. Ama sadece var olduklarını biliyordu. Ona, güneşten, şaraptan, anne bulutla baba bulutun gökleri inletircesineki sevişmelerinden, yağmur ve çiğ tanelerinden bahsettim. O da bana o kırmızı şarabın tadını tarif etti. Sanki ağzımdan sözcükleri alıyor ve o dile getiriyordu, o kişilik veriyordu benim kelimelerime. Şarabın tadını nereden bildiğini sorduğumda cevap vermiyor, bilmediğini söylüyordu. Bu turuncu sevimli balıkla birbirimize o kadar benziyorduk ki. Birlikte midye aramaya çıkıyor, nilüferlerin üzerinde zıplıyor, birbirimize fantezilerimizi anlatıp birlikte hayaller kuruyorduk. Fakat bir türlü birbirimizin olamıyorduk. İkimiz de birbirimizden ya bir adım ötede, ya bir adım gerideydik. Yan yana yürüyemiyorduk -daha doğrusu yüzemiyorduk- bir türlü. Ne ben onun gölünde çok kalabiliyordum, ne de o benimkinde çok kalmak istiyordu. Birlikteliğimiz sadece birbirimize yaptığımız ziyaretlerden ibaretti.
Uzun zamandır balığa çıkmıyordum. Olta atmayı unutur olmuştum. Bazen yemi takar, oltayı sallar, sonra olta attığımı bile unutur, bakmazdım kancaya bir şey takılmış mı diye. Arada bir gölün çevresinden başka bölgelere doğru yaptığım ziyaretlerde oltamı da yanımda götürürdüm, başka suların daha başka balıkları vardır diye. Oralarda yakaladıklarımla hep oralarda eğlendim, hiçbirini geri getirmedim, istemedim yanımda, ya da hiç biri için geri dönmemezlik yapmadım buralara.
Bir gün çene çalarken turuncu balığa ne renk olduğunu sordum. Önemsemedi ve bilmediğini söyledi. Benim ne renk olduğumu sordum, “mor” dedi. Turuncu balık, turuncu olan beni mor sanıyordu. Bu nasıl olabilirdi? Demek düşündüklerimde yanılmamışım; herkes farklı görüyormuş. Herkes her şeyi farklı görüyordu. Kendi renginin ne olduğunu öğrenmek isteyip istemediğini sorduğumdaysa,
- Sen bana turuncu diyorsun, o zaman turuncuyumdur, dedi.
Ona yanıldığını anlatmaya çalıştım. Kendi rengine de kendinin karar vermesi gerekiyordu. Bana mor diyorsa acaba kendine ne renk diyecekti, asıl önemlisi buydu. Kimse farklı iki renk olamazdı. Mesela ben hem turuncu hem mor olamazdım. Herkes tek renkti ve bunun yorumu kişiden kişiye değişebilirdi. Ben kendimi turuncu sanırken, o bana mor diyordu. O suyun yüzeyine çıkmayı ve kendini orada görmeyi reddediyor, her gün farklı bir renk olabileceğini iddia ediyordu. Kendiyle yüzleşmekten korkuyordu. Kendine bir renk vermekten, adının önüne bir sıfat koymaktan korkuyordu. Bu sıfatı taşıyamamaktan, bir rengin gerektirdiklerini yerine getirememekten korkuyordu -isimlerimizin önüne ne kadar çok sıfat eklenirse sorumluluklarımız o kadar artıyordu-.
Belki de kendini benim gibi mor görmekten korkuyordu. Çünkü ben yine haklı çıkacaktım ve o buna dayanamazdı. Birbirimize çok benziyorduk. Benzemekten korkuyor, yakınlaşmaya çekiniyor, daha fazla birine benzeyecek olmaya katlanamıyordu. Bence bu balık aşktan korkuyordu.
Bir gün üşenmedim, onun yaşadığı karşı göle gidişin başka yolu var mı diye araştırmaya çıktım. Belki bir kanal ya da bir geçiş bulurum o tarafa diye yüze yüze bayağı bir yol kat ettim. Herhalde tüm gölü yüzdüm. Kıyının her türlü girinti çıkıntısına baktım, yolumu kaybettim ama yılmadım ve sonunda onu buldum. Meğersem göl sadece bir noktasından kopmuş bir halka şeklindeymiş, uçları neredeyse birbirine değecek bir ay çöreği düşünün; bizse ay çöreğinin karşılıklı iki ucundan birbirimize el sallamaktaymışız.
Artık birbirimizin göllerine atlamak zorunda değildik. Kocaman bir göl vardı -bir dünya kadar- ve o göl ikimizindi. Her yanı bizimdi, gez dolaş bitmezdi. Artık bana ayrı dünyaların insanıyız da diyemiyecekti ki biz zaten insan değildik. Aynı gölün küçük balıklarıydık yalnızca.
4. Bölüm
Öyle garip hissediyorum ki kendimi, sanki eski halime dönmüş gibiyim. O eski küçük çiğ tanesiyim sanki. Bulutların arasından süzülüyorum. İnanılmaz berrak ve parlağım. Dünyanın tüm mevsimlerini barındırıyorum içimde, tüm renklerini yansıtıyorum. Nerede olduğumu anlamaya çalışıyorum. En son bir balıktım. Çevreme bakınıyorum; hala bir balığın içinde olmalıyım. Sağımdan solumdan kan damlacıkları geçiyor. Birini durdurup soruyorum:
- Şeyyy, pardon, siz kalp tarafına doğru gidiyor olmalısınız.
- Evet,
- Biz neredeyiz?
- Damarın içindeyiz.
- Yani genel olarak soruyorum. Bu damar kime ait?
- Siz yenisiniz sanırım, en sonki ateşli sevişmeden bize katılanlardan olmalısınız.
- Kim, ben mi, ne ateşli sevişmesi, neler oluyor?
Neler olduğunu hatırlayabilecek miydim acaba? Kendimi damarın akışına bırakıyorum ve kalbe doğru yol alıyorum. Belki tanıdık birilerine rastlarım diye tüm vücudu geziyorum. Zincirin halkalarını tamamlamaya çalışıyorum ama herşey öyle kopuk ki. Hiçbir şey hatırlayamıyorum. Birkaç gün sonra beyinde çalışan bir kan damlasıyla tanışıyorum. Bana ortalıkta pek dolaşmadığını ve oradaki işleri düzenlediğini söylüyor. Biraz sohbet ediyoruz. Çok içine kapanık bir kan damlacığı bu. Biraz da dalgın. O kadar işi nasıl karıştırmadığına şaşıyorum. Ona birkaç gün önceki ateşli sevişmeden haberi olup olmadığını soruyorum. Bir anda öfkeleniyor ve bağırmaya başlıyor bana. Bu olaya çok sinirliymiş, çünkü herşey onun kontrolü dışında olmuş. Herşeyi baştan anlatmasını istiyorum. Bir iki of çektikten sonra başlıyor anlatmaya.
- Ben, içinde yaşadığımız bu küçük balığın beynindeki herşeyi düzenleyen kişiyim. Biraz dalgın ve kararsız olduğum doğru. Bu benim kişiliğimsse eğer, haliyle balığın kişiliğine de yansıyor. Gelen bilgileri bir yerlerde istifler, gerektiğinde çıkarırım, aynı kütüphane gibi. Fakat fazla dışarı çıkmaz buradaki duygu ve düşünceler. Herkesin herşeyi bilmesine gerek olmadığını düşünüyorum. Zaten bu yüzden kalpteki damarcıkla pek çok kereler birbirimize girmişizdir. O dışarıya öyle açık ki, büyük bir koordinasyon bozukluğu var aramızda. O, bu balığın diğerleriyle ilişki kuran, espiri yapan, aşık olan ve sevişen tarafı. Eskiden hiç böyle şeyler olmazdı. Hep bu bizim balığın yeni edindiği arkadaşı o mor balık yüzünden. O ayartıyor bunu.
Düşünceler beynimde dolanıp duruyor, kendilerine oturacak yer arıyorlardı. Yorulmuştu düşünceler artık dolaşmaktan. Yavaş yavaş herşey çözülmeye başladı. Ben, içinde yaşadığım balığın içinden çıkmış, karşı göldeki turuncu balığın içine girmiştim. Ama o kendini mor sanıyordu. Ben, aşkım turuncu balığın içindeydim! Ben de belki mor görecektim şimdi kendimi, artık onun bedenindeydim. Eski hayatıma ilişkin hatırladığım en son şey litrelerce şarap, kırmızı şarap. Kan damlacığından hikayeye devam etmesini istiyorum:
- Bir gece bu mor balık elinde kocaman bir kırmızı şarap şişesiyle geldi bizimkinin yanına, şarabı güneşten aldığına dair bir dolu saçmalık anlattı ve bir güzel içtiler bizimkiyle. Tabi içtikçe içtiler, içtiler, hepimiz sıkıldık burada, ben iyice sarhoş oldum, tüm kontrol elimden çıktı ve hiç istemediğim sarsıntılı bir sevişme başladı sonra. Gölün içinde bir sağa bir sola fırlıyor, yosunlara dolanıyorduk. Kendime geldiğimde sabah olmuştu. Beynin her yeri darmadağın olmuş, tüm raflar aşağıya inmiş, kitaplar birbirine girmişti. Sanki tüm kütüphane yağmalanmış gibiydi. Onları tekrar yerleştireceğim diye canım çıktı.
Üf bu kan damlacığı ne can sıkıcıydı; sürekli kitaplar, düzen, başka bir şeyden bahsettiği yoktu. Bırak akıl karışıklığıyla kalsın. Niye her şeyi düzeltmek zorunda olasın ki? Şaraptan zevk almayan bir kan damlacığıydı o, ne bekleyebilirdim ki? Şaraptan zevk almayan hayattan keyif alabilir miydi acaba?
Peki ya ben bir çiğ tanesi miyim yine? Sanırım öyleyim. Demek ki bizimkiler birgün şarabı fazla kaçırdılar ve seviştiler haaa. Ne güzel! Ben de o ateşli öpüşme süreçlerinden birinde birinin ağzından diğerine geçmiş olmalıyım. Çok fantastik. Olayları çözmüş olmak beni anlamsız bir sarhoşluğa sürükledi. Sanki büyülenmiş gibiyim. İnanmasam da, gerçekten onun içindeyim. Her zaman merak ettiğim soruların cevabını bulabilecek miyim acaba? Bir durum değerlendirmesi yapmam gerekiyor: Beyin, bu balığın fren mekanizması olmalı. Beyindeki o küçük sevimsiz damlacık ise beyni idare eden görevli. Ben de onun gibi bir damlacıktım ama hiç böyle saçma sapan işlerle uğraşmadım. Ben kütüphanedeki kitapları okumakla meşguldüm, onları bir düzene sokmakla değil. Varsın dağılsındı. Bu damlacığın vakti kitapları rafa dizip ardından herşeyi yanlış yaptığını farkedip “bu kitap buraya ait değil ki, acaba nereye ait” diye söylenerek her şeyi bir kimliğe sokma, her duyguya bir sıfat yükleme, her düşünceye bir isim verme çabasıyla geçiyordu. Dışarıdan pek belli etmiyor ama bazen herşeyi parçalamak, dağıtmak, tüm rafları aşağı indirmek istiyor olmalıydı içten içe. Ama asla böyle bir şey yapmadı. Hep kovdu o kötü fikirleri aklından.
Beyinde takıldığım birkaç gün içinde öyle sıkıldım ki, biraz hava almak için gezinmeye çıktım, damarların içinde dolanıp durdum. Pompalama sesi olduğunu sandığım tarafa doğru ilerledim. Kalbe doğru gidiyordum. Kalbin bir odacığına yerleşmeye karar verdim. Birkaç gün orada kalıp komşu odacıktakilerle muhabbet kurdum. Birine, kalpte asıl iş gören ve o bölgenin sorumlusu olan damlacığı sordum. Burada gönül işleri kimden soruluyordu? Beyindeki o sevimsiz kan damlacığının hiç sevmediği kalpte yaşayan o damlacık kimdi acaba?
Aradan günler geçmiş ama hala damlacıkla tanışamamıştım. Benden kaçıyor muydu? Niye kaçsın ki? Hiç tanımadığı, hiç görmediği benimle ilgili ne gibi bir sorunu olabilirdi? Arada bir haber geliyor, onun çok meşgul olduğu söyleniyor, başka bir zaman gelmem öğütleniyordu. Gitmeyecektim. Bu damlacıkla tanışmaya inat etmiştim. Eninde sonunda çıkacaktı saklandığı yerden, sabırlı biriyim, bekleyebilirdim. Hem o zaman neden saklandığını da öğrenebilecektim.
Ta nerelerden gelmiştim. Anne buluttan doğup yeryüzünde bir çiğ tanesiyken göle uçup orada sevimli bir balık olup oradan da sevdiğim balığın içine girmiştim ve onun kalbindeki damlacıkla tanışacaktım. Tabi ki bekleyebilirdim.
Birkaç kan damlacığından duyduğuma göre, o çok uzaklardan buraya gelmiş ve yerleşmişti. Birileri ise onun önceden bir yağmur damlası olduğunu kulağıma fısıldadı. Bu bekleyiş iyice sabırsızlandırmıştı beni. Bu esrarengiz damlacık kimin nesiydi acaba?
Tam uyuyup rüyalara dalmıştım ki, bir gece yarısı inanılmaz bir sarsıntıyla uyandık. İçinde yaşadığımız balık heyecanlanmış olmalıydı. Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. İşleri daha yeni öğrendiğimden beni organizasyona dahil etmiyorlar, sadece yapılanları izlememe izin veriyorlardı. Ben de yardıma ihtiyaç olur mu diye bir odaya girdim. Sonradan öğrendiğime göre orası hormon odasıymış. Oradaki damlacığa neler olup bittiğini sorduğumda balığın ateşli bir öpüşme yaşadığını ve onların da gerekli yerlere gerekli hormonları yolladıklarını söyledi. Bütün dokunma, okşama, öpme eylemlerinin merkezi burasıydı. Çünkü kalp haz alma prensibine uygun çalışıyordu. Bence buraya “hormon odası” yerine “aşk hormonları odacığı” denmeliydi, kulağa daha hoş geliyor. Aşk hormonları odacığındaki damlacığa orada biraz kalıp kalamayacağımı sordum:
- Olur, dedi.
Ona geldiğim yeri, diğer balığın içini anlattım. İşlerin nasıl yürüdüğünden bahsettim biraz. Burada da herşey aynıydı, sevmiştim. Ama orada işler daha kolaydı. Çünkü oradaki beyin damlacığı buradaki gibi baskın değildi. Sadece olması gerektiği için vardı ve kalpteki damlacıkla barış içindeydi. Beyin damlacığıyla kalpteki birbirlerini çok sever, destekler ve gerektiğinde birbirlerine akıl verirlerdi. Bu balığın işi zordu; çünkü kalp ayrı konuşuyor, beyin ayrı sızlanıyordu. İkisi de farklı tellerden çalıyordu. Haliyle yoruluyordu balık.
Hormon görevlisi damlacık bana diğer balığın içinde ne işle uğraştığımı sordu.
- Ben orada kalpte çalışan bir damlacıktım. Dolayısıyla o balığın karakteri ve kişiliğiydim. Bu balığın içinde de kişiliğimi yine kalpte buldum. Fakat bir türlü o görünmez ve esrarengiz damlacıkla tanışamadım. Konu açılmışken, onu tanıyor musun?
- Neden merak ediyorsun onu?
- Onunla tanışmak, daha doğrusu onu tanımak istiyorum.
- Neden?
- Çünkü şu an içinde bulunduğumuz balığı tanıyorum ve içeride neler olup bittiğini öğrenmek istiyorum. Sanırım pek insan içine çıkmıyor. Ahh bi yüzünü görebilsem!
- Demek ki sen de onun gizemine aşık olanlardansın. Ben de bir zamanlar hep onun yolunu gözler, hergün hayaller kurardım.
- Sen de mi ona aşıktın?
- Biraz.
- Ne demek biraz?
- Biraz aşıktım demek.
- Biraz aşık olunmaz, aşıksan aşıksındır, değilsen değil.
- Tamam, aşıktım.
- Ha şöyle. Sonra ne oldu?
- Başka biriyle evlendim.
- Hoppala!! Peki ya kalpteki damlacık?
- O kendi işine aşıktı. Benimle ilgilenmedi.
Beni hiçbirşey, hiçbir söz yıldıramazdı. Yerimde duramıyordum. Onu bir an önce görmek ve tanımak istiyordum. Ona soracak o kadar çok şeyim vardı ki. Arada turuncu balığın akıl işlerinden sorumlu o sevimsiz beyin damlacığı görevlisi olmadan, doğrudan gönül işlerinden sorumlu görevlisiyle konuşacaktım. Kim bilir bana neler anlatacaktı? Sabırsızlanıyordum.
Nasıl yapacaktım? Bir yolunu bulmalıydım. Dalgın dalgın damarlarda gezinirken, birden damar çeperindeki bir ilan gözüme ilşti:
“Bütün damlacıklar davetlidir. Geleneksel ay başı dans töreni.”
Bu nasıl olabilirdi ki? Bir küçük balığın içindeki damlacıklar nasıl bir araya gelip dans partisi düzenleyebilirlerdi? Peki bunca işçi işini bırakırsa işler nasıl yolunda gidecekti? Otomatiğe bağlamayacaklardı herhalde balığı.
Düşündüm, ama yine işin içinden çıkamadım. Karşıdan iki damlacık geliyordu. Buralarda yeni olduğumu ve bu geleneksel törenin nasıl bir şey olduğunu bilmediğimi söyledim. Onlar da, her ayın belli bir günü bir araya gelip özlem giderdiklerini, hoplayıp, zıpladıklarını ve deliler gibi eğlendiklerini, hatta aralarından bazı şanslıların yılın kral ve kraliçe damlacıkları seçilerek bir haftalığına dışarıya tatile gitmeye hak kazandıklarını söyledi. İmkanlar çok kısıtlı olduğundan her ay ancak bir çift tatile çıkabiliyormuş.
Bütün bu zıplama hoplama hikakyeydi de, benim aklım şu dışarı gönderilen şanslılara takıldı. Benim amacım da dışarı çıkmak değil miydi? Çıkıp tekrar eski sahibimin içine girebilmek. Çıkıp dönmeyebilirdim.
Sonunda o güzel damlacığı nereye davet edeceğimi bulmuştum işte. Dans partisine. Hem belki kazanan çift biz olurduk. Fena mı oludu buradan birlikte çıkıp gitsek?
Dans günü gelip çatmıştı. İşimi şansa bırakmamış, kalpteki damlacığın sekreterinden o gece için bir randevu ayarlamıştım. Odacığının kapısında bekliyordum. Sekreter, damlacığın birazdan çıkacağını söyledi. Kendime çeki düzen verdim ve hazırladığım konuşmayı yineledim içimden, gerçi baba bulutun anne buluta armağan ettiği bir şiirdi bu ama, kim bilecekti bunu buralarda:
“Ey mavi denizlerin en parlağı yumuşak turuncu pullum,
Benimle dansa gelir misin?”
İşe yaradı, kabul etti, dansa gittik. Bir köşeye oturduk birlikte. Uzun zamandır merak ettiğim bir şeyi sormak istiyordum ona. Benim bu balığın içine girmeme sebep olan o sevişmeyi -beyindeki damlacığın nefretle bahsettiği sevişme-. Onu bir de kalp damlacığının ağzından dinlemek istiyordum. Büyük bir hevesle anlatmaya koyuldu:
- İçtiler içtiler, içtikçe içleri ısındı, yanakları pembeleşti, başları döndü ve birbirlerine sarılarak gömüldü kafaları yosunlara. Birbirlerine sokuldular, koklaştılar, en gizli sırlarını birbirleriyle paylaştılar kelimelere gerek duymadan. Gölün içinde bir sağa bir sola fırlıyor, nilüferlere dolanıyor, birlikte dansediyorlardı. Tüm göl bu iki balığın sevişmesini izledi fondaki olağanüstü orkestra eşliğinde.
Duyduklarıma inanamadım. Ne kadar da şiirsel bahsediyordu bu yakınlaşmadan. Ona buraya işte o gece geldiğimi anlattım.
- Biliyorum, dedi.
- Nereden geldiğini de, neyin peşinde olduğunu da, her şeyi biliyorum. Ve sana yardımcı olacağım.
- Nasıl?
- Sorularına cevap aramıyor musun?
- Evet.
- Bu balığın beynindekileri, ruhundakileri, gönlündekileri merak etmiyor musun?
- Evet ama bütün bunları sen nereden biliyorsun?
- Burada sadece gönül işlerine bakıp diğer zamanlarda boş oturduğumu sanmıyorsun herhalde. Benim herşeyden haberim var. Aslında içine kapanık ya da uyuz biri olduğumdan değil, çok meşgul olduğumdan pek ortalıklarda yokum. Beni daha tanımıyorsun. Sadece işimi çok seviyorum.
Gecenin sonlarına doğru herkes tepinmekten sarhoş olmuş, kimsenin ayakta duracak hali kalmamıştı. İleride hormon odasında çalışan sevimli arkadaşımı gördüm ve ona doğru yürüdüm. O da beni görünce elindeki bardakla bir şerefe işareti yaptı, kadehlerimizi tokuşturduk. Fakat ikimizin de tek yudum içecek hali kalmamıştı.
- Sana bir sır vereyim mi, dedi.
- Ver bakalım.
- Bazı günler hiç iş yapmadığım olur. Kimse çalmaz hormon odasının kapısını. Bazen işimden çok sıkılırım. Böyle günlerde eğer canım çok sıkılırsa ne yaparım biliyor musun?
- Ne yaparsın?
- Ama kimseye söylemek yok.
- Tamam, söz.
- Durup dururken hormon basarım.
- Neee?
- Sus, sakin ol. O kadar da kötü bir şey değil bu. Azıcık bir hormon salgılayıveriyorum. Sonra sen gör balığın halini. Yüzüşü değişiyor, soluması hızlanıyor, bir canlılık geliyor her yerine. Temiz hava giriyor pullarından içeri. Ben de taptaze oluyorum yeniden.
- Dikkat et de abartma bari bir gün.
Gülüştük.
- Bunun karşılığında benim de sana bir sır vermem gerekiyor sanırım. Genelde sevgi dolu biriyimdir, ama bazı zamanlar başkalarıyla yaşamaya tahamülüm yok. Katlanamıyorum bazılarına. Bazen o beyindeki damlacığı öldüresim geliyor.
- Saçmalama.
- Saçmalıyorum, farkındayım ama elimde değil. Düşünsene, o olmasa herşey ne kadar da güzel olur. Sevgili turuncu balığım iç sıkıntısız, baş ağrısız yaşayacak herşeyi. Çünkü içindeki şeytan ona bir türlü istediği gibi yaşaması için izin vermiyor.
- Onu bu şekilde suçlamamalısın. O da bu balığın bir parçası, yani kişiliği. Bir canlı tüm damlacıklarıyla vardır. Burada hepimiz bir bütünüz. İyi kötü hepimiz bir bütünün parçalarıyız. O işini çok ciddiye alıyor, ben hiç almıyorum. Herşey bir döngü.....
Onu dinlemiyordum bile. İyice sarhoş olmuştum ben. Sarhoştum ve daha yeni tanıştıklarıma birini öldüreceğimden bahsediyordum. Beni öldürseler yeriydi. Ama herşey nasıl da güzel olacaktı...
Ayrıldım yanından. Düşüncelere dalmıştım. Burada herkesin bir işi, bir hayatı, belirli sıkıntıları ve heyecanları vardı. Hepsi bir bütünün parçasıydı gerçekten de. Bense avare avare dolaşan işsiz güçsüz biriydim. Bu balığın içinde yalnızca vasıfsız bir damlacıktım ben. Balığın ne kendisi, ne kalbi, ne zihniydim. Hissedemiyordum hiçbirşey. Oysa diğer balığın içindeyken herşey bambaşkaydı. Arada bir damlacık olmaktan çıkıp balığın kendisi olmuştum. Kişiliğime uygun olan diğer balıktı. Burada bir yabancı gibiydim. Buradan bir an önce çıkmalıydım. Nasıl çıkacaktım buradan? Buradan çıksam bile diğer balığın içine nasıl girecektim?
Zaten dans yarışmasını göz bebeğinde çalışan iki sevgili kazanmış, dışarıya çıkma hakkını onlar almıştı. Düşüncelere dalmış otururken ensemde birinin soluğunu hissettim, kalp sevimli damarcığı gelmişti. O da arkadaşlarıyla sohbetini bitirmiş, beni arıyormuş. Onu evine bırakmayı teklif ettim ve birlikte ayrıldık partiden.
5. Bölüm
Hormon odasındaki arkadaşımla helalleştik ve ayrıldık. Ben gittikten beş dakika sonra, hormonu salgılayacak, ben de balığın diğeriyle öpüşmesini bekleyecektim. Bayan kalp damlacığıysa beni balığın ağzına kadar geçirmeyi teklif etti. Beraberce hızlı hızlı giderken, istersem bana gizli kalp odacağını gösterebileceğini söyledi.
- Hangi odacık, dedim.
- Beyindeki gizli “kalp odacığı”.
- İçinde ne var?
- Gelmiş geçmiş tüm kayıtlı belgeler.
- Neden bunları bana göstermek istiyorsun?
- Bunca yolu cevapları bulmaya gelmedin mi? İşte sana cevapları bulman için bir fırsat.
Beş dakikanın dolmasına az kalmıştı. Ya dönemeycektim ya da hep merak ettiğim soruların cevabını araştırmaya bir kayıt odasına girecek, gelmiş geçmiş her duyguyu, her yaşanmışlığı öğrenecektim.
- Eee geliyor musun? Birazdan hormon basılacak. Karar ver. Tüm cevapların orada olabilir. İstediğin her türlü kayıda ulaşman mümkün. Odacığın iki anahtarı var. Biri bende, biri beyindeki damlacıkta. İstersen onu oyalayabilirim ve sen de benim anahtarımı kullanarak çaktırmadan içeri girersin.
- Bilmiyorum.
- Neler olup bittiğini öğrenmek isteyen sen değil miydin? Şimdi neden korkuyorsun?
Çünkü her şey çözülecekti.
Tüm esrar kalkacaktı.
Gizem sıfıra inecekti.
Heyecan kaybolacaktı.
Yaşamanın ne anlamı kalacktı?
Hormonun salınmasına saniyeler kalmıştı.
- Hayır, diyebildim.
Hiçbir şeyi bilmemeye karar vermiştim. Gördüklerim ve yaşadıklarım bana yeterdi.
Dostum kalp damlacığı aceleyle bir öpücük kondurdu yanağıma ve hızla içlere doğru kaçarcasına uzaklaştı. Es kaza o da dışarı fırlamak istemiyordu; çünkü o burada çok mutluydu. Giderken de arkamdan balığın mor değil turuncu olduğunu bildiğini bağırdı.
Bildiğini biliyordum.
Balığın ağzındaki yaranın dibindeydim. İçimde bir heyecan fırtınası kopuyordu. Acaba neler olacaktı? Planımız işe yarayacak mıydı? Balıklar öpüşecekler miydi? Şu an gölün kimbilir neresindeydik? Dakikalar saat gibi geçiyordu. Damlacık ne zaman çekecekti hormon salgılama mekanizmasının kolunu, derken bir sarsıntı oldu. Etraf çalkalandı, çalkalandı, karardı. Ben olduğum yerden fırladım. Dönüp duruyordum. Bir girdaba kapıldım ve bilmediğim bir yöne doğru çekiliyordum. Ama ne çekilme. Sanki bulunduğum yerdeki herşey benimle birlikte bir vantuza kapılmış, birbirimize karışmış, hep beraber gidiyorduk.
6. Bölüm
Ben koca bir gölde oradan oraya sürüklenen küçük bir balığım.
Yarını bilmeden yaşamak ne güzel şey.
Bir heyecan, bir kıpırtı.
İyiki de girmemişim aşkım turuncu balığın kalbinin en derin köşelerine.
Bilinmezlik ve ümit, hayatı yaşanır kılan.
Bu hikayenin sonu yok, hiç gelmeyecek.
Mutluyuz işte! Yine her zamanki gibi birlikteyiz turuncu balıkla. Yüzüyoruz, balık tutuyoruz, nilüferlerin üzerinden zıplıyoruz. Artık ona da öğrettim zıplamasını. Göldeki suya bakıp rengimizi tartışıyoruz...
Mor muyuz turuncu mu diye.
2002/ANKARA
Yorumlar