Sydney Kazan Ben Kepçe 1

Açtım interneti Sydney’in en iyi kafeleri, en iyi kahvesi kahvaltısı diye arama yaptırdım, önüme çıkan sitelerden derlediklerimden bir liste yaptım, tek tek geziyorum. Buyrun:

La Renaissance

Burası hakkında o kadar çok yorum okudum ki, herkes arka bahçesini öve öve bitirememiş, şöyle ferah böyle rahat, yazılanları okudukça o bahçe gözümde büyüdü de büyüdü. Sonra bi gittim cüccük kadar dükkan, siparişi verdim (Zulu Cake ve Latte), arka bahçeye geçtim. Ama ben zannediyorum ki bahçenin giriş-hol kısmındayım, acaba nerden asıl bahçeye geçiliyor ona bakınıyorum. Meğer o hol, bahçeymiş, başka bi yere geçilmiyomuş! Neyse oturdum keyfini çıkardım ben de. İtiraf etmeliyim pasta harikaydı. Melbourne’deki Leurant’tan sonra burada da benzer tatta bir pastacı bulmak mutlu etti. Hepsini denemek lazım.

Chinese Garden Teahouse

Şehrin hengamesinde gidilebilecek en sakin yerlerden biri sanırım. Ancak burası Chinese Garden’ın içinde yer aldığından önce bahçeye giriş yapmanız gerekiyor. Belki de o nedenle baya gizli saklı ve sakin. Ama çaylar birbirinden güzel. Bir porselen çaydanlık ve ufak porselen bardaklarla geliyor. Çayın aroması harikaydı. Her seferinde ayrı bir tanesini denemeye karar verdim.

The Grounds of the City

Burayı yazmayacaktım, çünkü pek anlatılmaz yaşanır bir mekan. Hani bazen kameranız ne kadar geniş açı olursa olsun o ortamın hissiyatını yansıtamazsınız ya o kareye, o hesap. Şık, şirin, loş be güzel. İlk defa bir bar sandalyesinde kahvaltımı yapıyorum (Strawberry Tarte - Cappuccino). Çalışanların farklı kahverengi tonlarındaki deri kumaş önlükleri ve ortamın yeşil, bej, kahve rengindeki uyumu muhteşem. İnsan içeride gündüz olduğunu unutuyor ve başka bir yere ışınlanıyor sanki. Tatlı da kahve de muazzam. Buraya bir de kokteyl denemeye geleceğim.

Two Chaps

Marrickville’de bir sokak arasında yer alan bu kafe pek bi popüler. Haftasonu gittiğimiz için olsa gerek, kapısında bi on beş dakika beklememiz gerekti. Tabi bu bekleyişten sonra içeri girince ‘bu muymuş yani’ desek de, hipsterlar pek seviyor. Ortam nasıl desem, böyle sallapatiyle kurgulanmış bir salaşlık arasında bi yerde. Çalışanlar oldukça enerjik ve mutlu görünüyordu. Yalnız yediğimiz içtiğimiz her şey gayet güzel ve lezzetliydi (Avocado toast - Poached Egg Ciabatta -  Cappuccino). Mahallede olsa düzenli takılacağım bir yer olurdu muhtemelen, ancak te kalkıp da evden gelecek kadar değil.

           

Boon Cafe

Burası bir Thai kafesi, böyle kendi başına bir kafe de değil aslında bir marketin içinde köşede bir yerde, ama yapılan yorumlar her şeyin çok leziz olduğu üzerineydi. Üşenmedim gittim. Hadi dedim regular kahve içmeyeyim, madem geldik Thai usulü bir şeyler deneyeyim, çayların çoğu için ‘sweet tea’ yazıyordu. Ben de sordum ne kadar sweet? Dediler ki biraz. Ben de dedim ki en az sweet olanı neyse ondan getirin, tamam dediler Cha Dum Yen o zaman. Yemeklerden de seçtiğime biraz ‘chilli’ dediler, dedim ki mümkün olduğunca az acı olsun, çok acı yiyemem (Mushroom and Holy Basil Sandwich). Neyse siparişlerim geldi. Çay, hmmm nasıl desem, böyle hiç lohusa şerbeti içtiniz mi? Tadı çok güzeldir, bi ton güzel koku gelir ama koca bi su bardağı da içilmez. Verdikleri şey ‘Sweet tea’ değil, anasını satayım ‘hard core sherbet that knocks you down’ deseler isabet olurmuş! Hayır tadı çok güzel, ama allahtan normal şekerlisini söylememişim.  Sandviçe gelmek istiyorum, yerken telefon çaldı, açtım ama konuşamıyorum, zira ağzımdan sözcükler yerine ateş fışkırıyor, bildiğiniz ejderha gibiyim. Bu kadar da uçlara oynanmaz ki! Adamların elinin ayarı yok belli. Bayağı da lezzetli, gözlerimden yaş gelerek bitirdim. Ancak bu acıya ne mide, bu tatlıya ne diş dayanır!

           

Hayatıma yeni giren bu şehri böyle keşfetmek ne güzelmiş!