AVUSTRALYA’DA İLKOKUL OKUMAK VARMIŞ!

Avustralya’daki ilk okul eğitimi beş yaşında ‘Prep’ denen hazırlık senesi ile başlar. 

Çocuklar daha dört yaşında bir sene öncesinden, okula kaydını yaptırır. O seneki eğitimin sonuna doğru üç beş defa birer saatliğine bir sonraki sene başlayacakları okullarına gelir, oyun oynar, öğretmenleriyle tanışır, kütüphane neresi, tuvalet neresi öğrenir, okula alıştırma yaparlar.

Sonra bi bakarsınız yaz tatilinde eve çocuğunuzun adına mektup gelir öğretmeninden, seni dört gözle bekliyorum, güzel bir yaz tatili geçir ve seneye bol enerjiyle gel diye. Çocuk heyecanlanır, heveslenir. Ailecek herkesin yüzü güler.

Derken yaz biter ve Ocak sonu Şubat başı beklenen gün gelir, öğrenciler üniformalarını giyer ve okula giderler. Çocuklar sınıflara girer, ‘Prep’ velileri ise ‘Cheers and Tears’ partisine geçer, sabahın köründe şampanya patlatıp peynir yenir, kutlama yapılır.:)

İlk ay çocuklar okula sadece dört gün gider. Çarşambaları ‘off’tur, çocuğu beş gün art arda sıkmazlar. İlk hafta hemen her çocuğa birer ‘Okula başlama sertifikası’ verilir.

Sonra ‘A for Apple’, ‘B for Ball’lar başlar, ama çok yormazlar. Ne ödev vardır, ne sınav, ne test. Kısacası çocuktan pek de akademik bir seviye beklenmeyen, genelde laylamlom geçen bir yıldır bu yıl. Sonraki yıllar da farklı değil gerçi!

Sınıfın her yerinden oyuncaklar, bloklar, Legolar fışkırır, okulların bahçeleri geniştir, içinde mutlaka atlayıp hoplayacakları oyun parkları vardır, bir çok okulun kümesi ve tavukları vardır. 

Her okul bir özelliğini ön plana çıkarır, bazısı müziğe çok önem verir, bazısı dramaya, bazısı sanata. Daha bu yaşta ‘Science’ dersi başlar, deneyler yaparlar, Matematik’te toplamak ne demek çıkarmak ne demek bunların anlamı üzerine konuşurlar, ‘olasılık’a bile girerler kavramsal olarak. 

Avustralya’daki eğitimin gördüğüm en önemli özelliği çocuklara öğrenmeyi sevdirmeye çalışmaları, onun haricinde çok bir şey öğretmezler.

Okulda sürekli ama sürekli bir aktiviteler olur, bazen yetişemezsiniz.
‘Disco Night’ olur, okul sonrası çocuklara disko yaparlar eğlenmek için, DJ gelir dans ederler. ‘Pyjama Day’ olur, okula forma ile değil de pijamalarıyla giderler, büyük sınıflar geceyi uyku tulumlarında okulda geçirir. ‘80s Party’ olur, her biri seksenlerden fırlamışçasına giyinip makjay yaparak okula gider, kapıda onları fileli çoraplarıyla Madonna kılığına girmiş öğretmenleri karşılar. Bir başka gün hep beraber markete gidip alışveriş yapıp ‘Big breakfast’ günü yaparlar, aldıklarını yerler. Okulun yüzüncü gününde çocukların ‘100. Day’ temalı bir kostümle gelmesi beklenir. Kitap haftasında ‘Favorite Character’ kostümüyle gidersin, aradan iki hafta geçer ‘Crazy Socks’ günü olur, bu sefer evde çocuğa çılgın çoraplar ararsın. En vazgeçilmezler ise her yıl düzenlenen ‘Fete’lerdir, bunlar çocukların eğlendiği, okula para toplama amacı taşıyan panayır günleridir, ikinci el eşya dükkanlarından, dönme dolaplara, konserden öğretmenleri çamura bulamaya kadar çeşit çeşit eğlence mevcuttur. 

Okul-aile birliği inanılmazdır. Bu eve gönderilen ve bağış isteyen kuru bir zarfla yapılmaz. Veliler sınıflarda yardımcı olmak için gönüllü olurlar. Okulun kantinini gönüllü veliler işletir, okula para toplamak için ‘fundraising’ organizasyonlarını yine veliler yapar. Her aileden en az bir iki kere ‘working bee’ ye katılması beklenir, hafta sonu okula gidip çimleri biçmek, çitleri boyamak gibi işleri hep veliler imece usulü yapar.

Yıl sonu yaklaşır, ‘Christmas’ heyecanı başlar, okul içinde herkes birbirine kart yazar. Öğretmenler istisnasız bütün çocuklara birer kitap hediye eder, karneler alınır ve Aralık sonu gibi okul biter. Aileler bu sefer de bir barbekü partisi düzenleyerek yılı kapatır. Yıl boyu yardımcı olmuş anne-babalara çikolata gönderilir.

Ve çocuklar hem yaz tatiline girer hem de Noel ve yeni yıl coşkusuyla bir okul yılını geride bırakır.

Kısacası 4 sene önce PhD yapmaya geldiğim bu ülkede ‘Avustralya’da doktora yapmak değil de, ilk okul okumak varmış’ diyorum!