börülceningünlüü

Mavi’nin son düşkünlüğü ‘hero’lar. Ve genelde de Batman Spiderman gibi uçan kahramanlar. Her gün ayrı bir karakterin maskesini çizip boyuyoruz, babasının eski tişörtlerini kesip biçerek yerlere kadar inen pelerinler yapıyoruz. Ondan mutlusu yok. Her kıyafetinin üzerine o pelerinleri geçiriyor, maskesini takıyor, masalar kanepeler üzerinden atlıyor. Yollarda ise pelerininin ucundan tutup açarak kendi gölgesine bakıp koşuyor (yarasa adamın gölgesine benziyor mu diye de kontrol ediyor arada) ve tabi soruyor: ‘Ben de uçabilir miyim?’. Ç. bu konuda çok net: ‘Hayır Mavi, onlar gerçek değil, birer karakter, sen uçamazsın’. Tabi ki haklı, istiyor ki çocuk kendini evin damından uçacam diye atmasın. Ama bir yandan da çocuğun tüm hayal gücünü mü öldürüyoruz diye  de düşünmeden edemiyorum. Çok mu realist yetiştiriyoruz? Çocuk ne güzel maskesiyle peleriniyle ‘role-playing’ yapıyor, bir karaktere bürünüp ona uygun rol kesiyor, hayal kuruyor. Ben ortamı yumuşatmaya çalışıyorum: ‘Evet Mavicim,

Otuz altı yaşımdayım ve kendimi ‘yetişkin’ olarak görmeye ne zaman başladığımı düşünüyorum, ya da hala bir yetişkin olup olmadığımı? Ya da ailemin beni ne zaman bir yetişkin olmam için zorladığını, çabaladığını, beni buna cesaretlendirdiğini... Bu yaşımda hala, SSK numaram neydi diye babamı arıyorsam ya da doktora giderken annem bana eşlik ediyorsa, acaba gerçekten de yetişkin miyim? Ya da onlar artık benim bir yetişkin olduğumu kabullendiler mi? Şüphesiz ki çocuk sahibi olduktan sonra insanın kendi hayatında bir milat gerçekleşiyor, üzerine büyük ama tatlı bir sorumluluk biniyor, ve sen istemesen bile o seni olgunlaştırıyor. Acaba annem babam bunun farkında mı? Neticede onlar da çocuk sahibi, ben doğduğumda onların da hayatı değişmedi mi? Yoksa ben hala onların gözünde biricik ufacık kızları mıyım? İlk doğduğunda, kendi çocuğumu doyurmaya, yıkamaya çalışırken bile bana ‘acaba yapabilecek mi’ bakışlarıyla bakmadılar mı? Beceremeyeceğimden ya da güvenmediklerinden değil –belki

Hugh Jackman - Live in Concert ‘Broadway to Oz’ Rod Laver Arena 25 Nov 2015 Bir insan hem şahane dans edip, hem şahane bir sese sahip olup, hem de süper bir oyuncu olabilir mi? Üstüne üstük de bu kadar yakışıklı, ailesine düşkün, ve bir o kadar da komik.. Sen hem Wolverine ol, hem Broadway şovu yıldızı, hem Les Miserables’ın ana karakteri. Şahane bi insansın Hugh Jackman. Ne diyim... Tabi ki şov sadece kendi performansı değildi, ekip de harikaydı. Dakka başı değişen kostümler, arka plan görselleri, büyük bir dansçı tayfa, hisli şarkılar... Bi ara adamımız disko topu gibi aynalı bir ceketle havalarda bile uçtu, yeri geldi seyircilerin arasında oturan karısına serenatını dinledik (en sevmediğim bölüm, tutmuş bi de karısını getirmiş şova, ne gerek varsa :), yeri geldi tap dance şovuna hayran kaldık. Müzik aletlerini farklı bir biçimde dinlemeyi öğretti bana. Arka plan orkestrasından rastgele seçtiklerine seksi ritmde çalmalarını söyledi, sırasıyla bi saksafon, bi

Okuldaki odamın bulunduğu kattaki tuvaletlerden birinde yeşil plastik bir çiçek sulama kabı duruyor genelde, böyle ibrik gibi de uzun su dökülme yeri var. Ben de onu hep ilaçlama kabı filan sanıyordum, içine dezenfektan koyup tuvalete dökülüyorlar filan... Demin tuvaletlerdeki aynada kendime bakarken, kafası kapalı ağır makyajlı bi kız girdi içeri ve yerden yeşil suluğu alıp, içine su doldurdu. A-aaa dedim hiç kız temizlikçi yoktu okulda, gerçi bi düşününce hiç temizlikçi yok -o da ayrı enteresan-. Nasıl ya dedim bi an; temizlikçi Arap mı? Bi Dubai’li kızın gelip de burada, hele de bu süslü kılıkta iş yapması, çok absürd geldi, değil burada kendi ülkelerinde bile çalışmadıklarından... Neyse olay anlaşıldı, meğer kız tuvalete girmiş, o da benim gibi öğrenciymiş. O suluğu da hacetlenirken kullanacakmış –alafaranga tuvalette de nasıl beceriyorsa artık-. Biraz oyalandım, saçımı yaptım, rujumu tazeledim, içeriyi dinledim. İşini bitirince fışır fışır döktü suları valla. İnsanlar alışkan