Evde Ayakkabı Sokakta Çıplak Ayak

Ev sahibimiz bir süredir hastanede olduğu için tanışamamıştık. Bugün evle ilgili bir takım konuları konuşmak üzere emlakçıyla birlikte geleceklerdi 3’te. Saat 3’e 3 kala zil çaldı, aa dedim hayret, genelde vaktini beklerler çünkü, baktık yaşlı bir amca, ev sahibiyle daha önce de tanışmadığımız için bilmiyoruz kendisini, önce bi duraksadık. Dedi ben ev sahibiyim, emlakçı henüz gelmedi, ben onu bekleyeyim. Amcam, diz ameliyatından yeni çıkmışsın zaten, ayakta zor duruyorsun, girsene içeriye. Çekine çekine girdi. Yalnız dedik biz ayakkabıyla gezmiyoruz içeride, tabi dedi hemen çıkardı kapıda. Çay, sohbet muhabbet derken, fark ettik ki emlakçı dışarıda bekliyor, ev sahibiyle dışarıda buluşup kapıyı öyle çalacak. Neyse biz gittik onu da buyur ettik içeriye. Biz arka bahçe kapısındaki problemi gösterirken amcam sakız beyazı çoraplarıyla çıktı dışarı bahçede yürüyor, yerler çamur içinde. Çağrı hemen ön kapıya koşup adamın spor ayakkabıları kaptı geldi. Neyse hep beraber bahçeye çıktık dolaştık, oradaki işimiz bitince yine içeri girdik. Bu sefer çıkarmış ayakkabılarını elinde taşıyor. Sonra salondaki lambayla ilgili bir şey gösteriyorduk ki bi baktım bizimkinin ayakkabılar koltuğun üzerinde baş köşede. Allahım, adam yerlere basmasın derken ayakkabılar koltuğa çıktı. Derken işimiz bitti, amcam ayakkabılarına bildiğin sarılıp çoraplarıyla çıktı yine sokağa gidiyor. Arkasından bağırdık, ayakkabılarını giymeyi unuttun diye, aa dedi, merdivenlerden inince giydi.

Burda bu ayakkabı olayı bi enteresan zaten. Evde ayakkabıyla, sokakta çıplak ayak gezen bir toplum. Çözemedim henüz.